Scroll to top
heteroclito cave & bar a vin | Φωκίωνος 2 & Πετράκη 10563
Share
en el

/ 17.09.2018

Ό,τι χάσαμε και ό,τι κερδίσαμε…

Υπάρχουν στιγμές που αναζητά κανείς ανακούφιση, χωρίς να είναι σε θέση να εκφράσει την αιτία, και αυτό είναι βασανιστικό. Κάτι συμβαίνει… και όταν αυτό το κάτι, είναι βράχος αδιαπέραστος βαρύς, η προσπάθεια να μη λυγίσεις είναι δύσκολη.  

Τότε υπάρχει η μαγεία του κάποιος άλλος μίλησε, είπε, κατάγραψε. Χρωστάμε πολλά στους εκφραστές της ψυχής, όπως κι αν εκφράστηκαν, με όποιο τρόπο.  

Καμιά φορά τα λόγια ενός άγνωστου είναι τα δικά μας.

Υπάρχουν στιγμές που αναζητά κανείς ανακούφιση, χωρίς να είναι σε θέση να εκφράσει την αιτία, και αυτό είναι βασανιστικό. Κάτι συμβαίνει… και όταν αυτό το κάτι, είναι βράχος αδιαπέραστος βαρύς, η προσπάθεια να μη λυγίσεις είναι δύσκολη.  

Τότε υπάρχει η μαγεία του κάποιος άλλος μίλησε, είπε, κατάγραψε. Χρωστάμε πολλά στους εκφραστές της ψυχής, όπως κι αν εκφράστηκαν, με όποιο τρόπο.  

Καμιά φορά τα λόγια ενός άγνωστου είναι τα δικά μας.

Le Vin Perdu

Paul Valery

J’ai, quelque jour, dans l’Océan, 

(mais je ne sais plus sous quels cieux), 

Jeté, comme offrande au néant, 

Tout un peu de vin précieux…  

Qui voulut ta perte, ô liqueur? 

J’obéis peut-être au devin? 

Peut-être au souci de mon coeur, 

Songeant au sang, versant le vin?  

Sa transparence accoutumée 

Après une rose fumée 

Reprit aussi pure la mer…  

Perdu ce vin, ivres les ondes!… 

J’ai vu bondir dans l’air amer 

Les figures les plus profondes…

Το χαμένο κρασί

Paul Valéry

Μια μέρα, μέσ’ από τα κύματα 

(Ποιοί με σκεπάζαν ξέχασα ουρανοί) 

Έχυσα, προσφορά καθώς προς το άπειρο, 

Λίγο ακριβό, αξετίμητο κρασί…  

Ποιός το χαμό σου, ω νάμα, θέλησε; 

Αυτοί που ζούνε μέσα μου οι θεοί; 

Ή της καρδιάς μου η έγνοια που λαχτάρησε 

Να χύσει, αντί για αίμα, κρασί;  

Η ολοδιάφανη λαμπράδα του 

Μέσ’ απ’ το ρόδινον αχνό του, λες, 

Ηύρε καθάρια πιό πολύ τη θάλασσα…  

Πάει το κρασί, τα κύματα μεθύσανε!… 

Κ’ είδα να ορμήσουν στον πικρό τον άνεμο 

Του κόσμου οι βαθυχάρακες μορφές… 

Παρίσι, Ιούλιος 1948.

Μετάφραση: Λέανδρος Κ. Παλαμάς, για το περιοδικό «Νέα Εστία» 

Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...

Σχετικά Άρθρα

Το κρασί ενώνει

Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…

Δημήτρης Κούμανης 06/03/2022

Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης

Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…

Νίκος Πανίδης 05/03/2022

Περί ακρίβειας και άλλων δεινών

Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…

Δημήτρης Κούμανης 16/02/2022

Time After Time

Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…

Δημήτρης Κούμανης 13/12/2021