J’ai, quelque jour, dans l’Océan, 

(mais je ne sais plus sous quels cieux), 

Jeté, comme offrande au néant, 

Tout un peu de vin précieux…  

Qui voulut ta perte, ô liqueur? 

J’obéis peut-être au devin? 

Peut-être au souci de mon coeur, 

Songeant au sang, versant le vin?  

Sa transparence accoutumée 

Après une rose fumée 

Reprit aussi pure la mer…  

Perdu ce vin, ivres les ondes!… 

J’ai vu bondir dans l’air amer 

Les figures les plus profondes…

Μια μέρα, μέσ’ από τα κύματα 

(Ποιοί με σκεπάζαν ξέχασα ουρανοί) 

Έχυσα, προσφορά καθώς προς το άπειρο, 

Λίγο ακριβό, αξετίμητο κρασί…  

Ποιός το χαμό σου, ω νάμα, θέλησε; 

Αυτοί που ζούνε μέσα μου οι θεοί; 

Ή της καρδιάς μου η έγνοια που λαχτάρησε 

Να χύσει, αντί για αίμα, κρασί;  

Η ολοδιάφανη λαμπράδα του 

Μέσ’ απ’ το ρόδινον αχνό του, λες, 

Ηύρε καθάρια πιό πολύ τη θάλασσα…  

Πάει το κρασί, τα κύματα μεθύσανε!… 

Κ’ είδα να ορμήσουν στον πικρό τον άνεμο 

Του κόσμου οι βαθυχάρακες μορφές…