5 υπέροχα ελληνικά κρασιά περιορισμένης παραγωγής

Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Δημήτρης Κούμανης | 10.10.2021

Μετά από ένα καλοκαίρι που άφησε ανάμεικτα συναισθήματα, οδεύουμε στην καρδιά του φθινοπώρου. Θα το θυμόμαστε ως το καλοκαίρι των μεγάλων αντιθέσεων, μια και η συγκρατημένη αισιοδοξία του εμβολιασμένου πληθυσμού εξελίχθηκε σε ανεμελιά έστω και πρόσκαιρα, ζήσαμε ακραίες κλιματολογικές συνθήκες και περιβαλλοντικές καταστροφές, ενώ η διαδικασία του τρύγου που ξεκίνησε πρώιμα στις περισσότερες περιοχές λόγω υψηλών θερμοκρασιών γεννά μεγάλα ερωτηματικά για τη βιωσιμότητα της αμπελοκαλλιέργειας στον ευρωπαϊκό Νότο.

Το σίγουρο είναι ότι από τη σοδειά του 2021 θα δοκιμάσουμε κρασιά που θα μας συναρπάσουν και άλλα που θα μας απογοητεύσουν. Όπως συμβαίνει σε όλες τις κρίσεις, «η μεσαία τάξη οδεύει προς εξαφάνιση».

Μπορεί στους περισσότερους η λέξη «φθινόπωρο» να ηχεί μελαγχολικά ‒κατάλοιπα, βλέπετε, από τα σχολικά χρόνια‒, όμως πρόκειται για την εποχή που τα περισσότερα λευκά και ροζέ κρασιά (προερχόμενα από το βόρειο ημισφαίριο) δοκιμάζονται καλύτερα από κάθε άλλη εποχή, μια και βρίσκονται στο ιδανικό χρονικό σημείο μετά την παραγωγή τους. Η νέα σεζόν, λοιπόν, ξεκινάει με πέντε προτάσεις περιορισμένης παραγωγής που ξαφνιάζουν ευχάριστα, δίνοντας παράλληλα μεγάλη ευχαρίστηση στις φθινοπωρινές οινοποσίες.

Η γενέθλια γη της ποικιλίας Βιδιανό βρίσκεται στα οροπέδια του Ρεθύμνου. Η πρώτη φυσική οινοποίηση της ποικιλίας παρουσιάστηκε πριν από δύο χρόνια από τη δυναμική Ηλιάνα Μαλίχιν (από τις Μέλαμπες), σειρά τώρα έχει ο Νίκος Ζουμπεράκης από την Καλή Συκιά. Από βιολογικά πιστοποιημένους αμπελώνες σε υψόμετρο 650 μέτρων προέρχεται το αφιλτράριστο λευκό (1.300 φιάλες) με αρωματικό προφίλ ανθέων, πυρηνόκαρπων και μεστές νότες εσπεριδοειδών. Γευστικός πλούτος με άριστα ενσωματωμένη την οξύτητα και επίγευση με νύξεις ορυκτότητας.

 Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

 Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Οι ποικιλίες αμπέλου που συναντάμε διάσπαρτες στα οινοπέδια της χώρας μας αποτελούν τον βασικότερο παράγοντα της μοναδικότητας των ελληνικών κρασιών. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για άγνωστες, σχεδόν εξαφανισμένες ποικιλίες από προφυλλοξηρικά αμπέλια μεταξύ 60 και 130 ετών. Αρώματα πυρηνόκαρπων και βρεγμένου βότσαλου, ισορροπημένη γεύση, ευχάριστη οξύτητα και επίγευση με νύξεις αλατότητας. Συνολική παραγωγή 1.200 φιάλες.

Η λευκή ποικιλία Ροζακί (κατά τόπους ονομάζεται και Κέρινο) συναντάται σε περιορισμένη κλίμακα στα νησιά του Αιγαίου, στην ανατολική Μακεδονία και στην Κρήτη και έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον, μια και πρόκειται για βρώσιμη ποικιλία από την οποία επιτρέπεται κατά τόπους και η παραγωγή κρασιού. Ο Θεόδωρος Τσικρικώνης αγωνίζεται με πάθος για την ανάδειξή της από έναν αμπελώνα 60+ ετών με απόδοση 500 κιλά/στρέμμα. Φυσική οινοποίηση, ζύμωση σε βαρέλι, εμφιάλωση αφιλτράριστη. Αρώματα curry, γεύση πικάντικη, επίγευση φρεσκοτριμμένου πιπεριού. Εξαιρετικά περιορισμένη παραγωγή 597 φιαλών!

 Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

 Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

Το ηφαιστειακό έδαφος της Λήμνου δίνει ξεχωριστό χαρακτήρα στις δύο βασικές ποικιλίες του νησιού: Μοσχάτο Αλεξανδρείας η λευκή, Καλαμπάκι (ή Λημνιό) η ερυθρή. Τα στέμφυλα του Μοσχάτου παραμένουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζύμωσης στη δεξαμενή και απομακρύνονται σε επτά ημέρες, με το Καλαμπάκι (αμφότερες βιολογικής καλλιέργειας) να δίνει νεύρο και σπιρτάδα σε αυτό το πικάντικο και ελαφρά τανικό, φυσικής οινοποίησης ροζέ συνολικής παραγωγής 4.000 φιαλών.

Χωρίς ερυθρό δεν είναι δυνατό να υπάρχει ολοκληρωμένη πρόταση κρασιών προς δοκιμή ή κατανάλωση. Έτσι, προτείνουμε την ξηρή Μαυροδάφνη, που για πρώτη φορά η ομάδα του Τετράμυθου επέλεξε να εμφιαλώσει από την εξαιρετική εσοδεία του 2019. Πρόκειται για εκπληκτικού κάλλους αμπέλι με μεγάλη κλίση, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.000 μέτρων. Από εκεί παρήγαγαν πάντα επιδόρπια Μαυροδάφνη, μέχρι που πήραν την απόφαση να προχωρήσουν σε ξηρή εκδοχή της ποικιλίας, εμφιαλώνοντας 1.800 φιάλες. Χαρακτηριστική φυτικότητα σε μύτη και στόμα, με νότες αποξηραμένων δαμάσκηνων, μαύρης σοκολάτας, νόστιμες τανίνες, τονισμένη οξύτητα, φινετσάτη επίγευση. Απολαύστε την ελαφρά δροσερή.

 Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO