Φίλος από τα παλιά
Μέσα Ιουλίου και η βροχή έκανε άνω κάτω την παράσταση στο Ηρώδειο. Ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί ατάκτως, γολγοθάς η αναμονή για ταξί κι ένα ζευγάρι περπατούσε αμέριμνο, με κατεύθυνση τη Μητρόπολη.
Ιστορίες υστερίας και υποκρισίας
Είχα πέσει με τα μούτρα, στα νόστιμα ταϋλανδέζικα πιάτα που βρίσκονταν μπροστά μου. Πλάϊ μου, μία κυρία είχε γίνει πιεστική -αφόρητα κουραστική για να ακριβολογώ- προς τον μάγειρα / ιδιοκτήτη.
Ευωδία
Είπες “πάμε να φύγουμε…να ξεχάσουμε…να ξεχαστούμε”.
Το αυστηρό μου βλέμμα, δεν άφηνε περιθώρια για αποδράσεις. Να ξεχαστούμε ναι, όμως να μην ξεχάσουμε. Η απώλεια μνήμης, μου φαίνεται τρομακτική.
Σηκώθηκα μούσκεμα από τον ιδρώτα. Δεν ήταν εφιάλτης, όμως είχε κάτι σκοτεινό η ιστορία.
Περί marketing
Πιστεύω ότι είμαστε όλοι σύμφωνοι, ότι ο ρόλος των οινοποιείων είναι να φτιάχνουν κρασί. Όμως στην εποχή που ζούμε, χρειάζονται κι “εργαλεία” marketing, για να καταφέρουν να πουλήσουν τα κρασιά τους. Σωστά;
Διλήμματα και συγκρίσεις
Με πόνεσε η μέση μου από το σκύψιμο, να βολέψω τα τελευταία πράγματα στο sac de voyage. Παίζομαι ανάμεσα σε δύο πανοφόρια, δεν ξέρω ποιο να διαλέξω τέτοια εποχή. Μεγαλώνοντας, έχουμε περισσότερα ανούσια διλήμματα στη ζωή μας.
Προσωπικές επιλογές
Φίλη που αγαπούσε και εμπιστευόταν χρόνια της μίλησε για την απόλυτα σωστή επιλογή: “επιστρέφεις στο επάγγελμα που γνωρίζεις πολύ καλά, διότι από αυτό προέρχεσαι, με ένα κανονικό ωράριο της τάξεως των 9 και 10 ωρών ημερησίως, γιατί αυτό θα σου προσφέρει αξιόλογα χρήματα και τη ζωή που επιτέλους θέλεις! Κυρίως όμως την ανεξαρτησία σου! Θα μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!!!”.
“Sono tutti gay con …”
Επιστρέφαμε από Βερολίνο. Στο τραπεζάκι του αεροπλάνου, είχα απλώσει τις σημειώσεις μου, από τα κρασιά που δοκίμασα τις προηγούμενες ημέρες. Διάχυτος ενθουσιασμός και σκεφτόμουν ήδη για ποια θα γράψω.
Χαμόγελα ικανοποίησης
Καθόμουν στο πεζούλι, μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και χάζευα το “δίπλα”. Πρώτες ημέρες λειτουργίας, έβρισκε σιγά σιγά το κοινό του, χωρίς μαρκίζα, φανφάρες και παράτες. Απεχθάνομαι δελτία τύπου και κάθε λογής προωθητικές ενέργειες που δηλώνουν προθέσεις και προσδοκίες. Άς αφήσουμε τον κόσμο να δοκιμάσει και να επιλέξει.
Η κοινωνία στο πιάτο μας
Τις τελευταίες εβδομάδες, η ασφυκτική πίεση της δουλειάς, δεν άφησε ελεύθερο το μυαλό κι έτσι δεν είχα σκέψεις και ιστορίες να “διηγηθώ”. Καλά είναι όμως κι έτσι. Μετά από μια επταετία χαράς με πολλούς νέους φίλους, το heteroclito απέκτησε το ετεροθαλές του αφελφάκι, με τα παιδιά της ομάδας μας, πιστούς συνοδοιπόρους. Τι κι αν μεγαλώνουμε; Όταν συναναστέφεσαι με τη νεότητα, μόνο θετικά μπορεί να σε επηρεάσει…
Εμπιστοσύνη, σεβασμός και το ρίσκο του να ζεις
Πρόσφατα, τέσσερις άνθρωποι μαζευτήκαμε και δοκιμάσαμε μεγάλο αριθμό ελληνικών κρασιών. Το ενδιαφέρον στο μωσαϊκό της παρέας ήταν ότι, οι καταβολές, η γνώση και η επαγγελματική ενασχόληση σε ότι αφορά το κρασί, αφορούσε εντελώς διαφορετικό επίπεδο και οπτική.
Γεύση απώλειας
Μας θυμάμαι στο Θησείο. Καλοκαίρι. Σε τραπεζάκια με λίγη σκιά, γιατί θέλαμε ήλιο. Να μας χτυπάει το πρόσωπο, να μας ζεσταίνει την καρδιά. Κυρίως όμως να αντανακλά και να παραμορφώνει τα προβλήματά μας. Να πίνουμε το κόκκινο κρασί μας. Χωρίς απαίτηση για συγκεκριμένη ετικέτα. Ότι είχε το μαγαζί να μας προτείνει. Αρκεί να μην είναι στυφό, πεταγόμουν εγώ. Αρκεί να είναι κόκκινο, πεταγόσουν και εσύ. Γέλια. Σκουντήματα.
Ραψάνη
Πιθανά ακούγομαι εστέτ, όμως πιστεύω ακράδαντα, ότι μόνο όταν έχεις περπατήσει το αμπέλι, απολαμβάνεις αληθινά το κρασί που πίνεις. Όταν διαβάζουμε το τεχνικό δελτίο ενός κρασιού, φανταζόμαστε τις συνθήκες. Όταν κάτσουμε να ξαποστάσουμε κάπου γύρω από το αμπέλι, αισθανόμαστε τ’ αρώματα, τις τανίνες, την οξύτητα.
Αποξένωση
Συχνά, παιδιά γνωστών και φίλων, που διανύουν τα ηδονικά, μετεφηβικά χρόνια, εκφράζουν το πόσο τους γοητεύει η δουλειά μου. Κοινωνικότητα, αναγνωρισιμότητα και γκουρμεδιές, είναι στοιχεία πάντα ελκυστικά, ιδίως για κάποιον που ξεκινάει την ενήλικη ζωή.
Περί γεύσης ο λόγος
Το κείμενο του fashion designer Paul Smith στο περιοδικό της Air France – τεύχος Φεβρουαρίου, αφορά τη γεύση και η γεύση είναι βιωματική εμπειρία.
Kαι έπειτα ήρθε η άνοιξη….
Ο χειμώνας τον βάραινε όλο και πιο πολύ.
Κρύο και βροχή, ατέλειωτη βροχή που άπλωνε παντού την υγρασία της. Ο δρόμος του στενού που έμενε ήταν πράσινος από την υγρασία. Για φαντάσου, σκεφτόταν κάθε φορά που τον έβλεπε, βγαίνοντας ή επιστρέφοντας στο σπίτι, σα να μη ζω στην πόλη. Σα να ζω στην ύπαιθρο, δίπλα σε ποτάμι, μονολογούσε.
Μυστικά του εδάφους
“Δεν υπάρχει πλάσμα συμπεριλαμβανομένων και αυτών των γουρουνιών, που να βρομίζει με τόση αδιαφορία τη φωλιά του όση ο homo sapiens, δηλητηριάζοντας το άμεσο περιβάλλον του με σατανικά επινοημένες χημικές ουσίες και τα θανατηφόρα τοξικά υπολλείματά τους”.
Απελευθερωμένα
Τετάρτη βράδυ, δείπνησα μ’ έναν πολύ σημαντικό άνθρωπο του κρασιού στην Γηραιά ήπειρο. Τούτο, γιατί είναι μεγάλος έμπορος, ιδιοκτήτης μονάδων εστίασης και οινοποιός. Άρα γνωρίζει το κρασί απ’ όλες του τις πτυχές. Αυτό και μόνο, σημαίνει ότι η γνώμη του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.
À bientôt Γιώργο
Περάσαμε ωραία, ανέμελα βράδια στο Μεταξουργείο, πιο comme il faut στο Ψυχικό.
Οι γαλλικές επιρροές, με ποιοτικές ελληνικές πρώτες ύλες και οι συζητήσεις περασμένα μεσάνυχτα, μας έκαναν να πηγαίνουμε ξανά και ξανά.
Έργο τέχνης
Τη δεκαετία που ανακαλύπταμε τον κόσμο, περνούσα ώρες στα δισκοπωλεία του κέντρου. Αν και τα περισσότερα χρήματα τα ξόδευα σε βιβλία και κινηματογράφο, η αναζήτηση βινυλίων, αποτελούσε σαββατιάτικη ιεροτελεστία. Αναμφισβήτητα, υπήρχαν φορές που την επιλογή επηρέαζε και το εξώφυλλο. Λιτά ή πληθωρικά, σε έκαναν να τα ποθείς. Να επιστρέφεις σπίτι, να πλημμυρίζουν το χώρο οι πρώτες νότες, να θαυμάζεις τα υπέροχα εικαστικά.
Η γεύση των σταθμών
Αγαπώ πολύ τα λιμάνια και τους σταθμούς. Πιο πολύ τους σταθμούς. Ανακαλούν στη μνήμη μου τρυφερό παρελθόν με αγαπημένο. Μας βλέπω πάντα εκεί. Με τα εισιτήρια στο χέρι, ώρα νωρίτερα από αυτήν της αναχώρησης, για να εξουδετερώσουμε την αγωνία του μη τυχόν και γίνει κάτι και δεν προλάβουμε να φύγουμε τελικά. Ήταν η ανάγκη να νιώθουμε ότι μπορούσαμε ανά πάσα στιγμή το επιλέξουμε να φύγουμε και ας μην φεύγαμε ποτέ.
Το μέγεθος μετράει;
Έστειλε πρόσφατα σχόλιο “διαδικτυακός φίλος” από τη Σεούλ, σχετικά με το γιατί οι Έλληνες οινοποιοί δεν βγάζουν τις ετικέτες τους σε φιάλες των 375ml. Είναι εύλογο ερώτημα, τροφή για σκέψη και συζήτηση, όμως αδυνατώ να απαντήσω. Πρώτον γιατί δεν γνωρίζω ποια είναι η τάση παγκοσμίως σε τέτοιες συσκευασίες και δεύτερον γιατί δεν έχω ειλικρινά ξεκαθαρίσει μέσα μου, με ποιο σκεπτικό λανσάρουν νέες ετικέτες στην εγχώρια αγορά (πόσο μάλλον σε διαφορετικές συσκευασίες) αρκετοί Έλληνες οινοποιοί.
Tα παράθυρα ψηλά
Moυ αρέσει να κοιτάω ψηλά στα παράθυρα των σπιτιών όταν περπατάω στο δρόμο. Ψάχνω τις κουρτίνες που είναι μισάνοιχτες για να δω μικρές γωνιές και λεπτομέρειες του χώρου. Μία λάμπα αμπαζούρ που φαίνεται μισή. Ένα μικρό κομμάτι από το ταβάνι. Μία πλάτη από καρέκλα. Ένας πίνακας με θέμα που δεν ξεχωρίζει από μακριά, αλλά ευτυχώς είναι μικρός και έτσι φαίνεται ολόκληρος πίσω από τη μισάνοιχτη κουρτίνα. Μία ψηλή καμάρα βαθιά στο χώρο.
Να αρχίσουμε να συνδέουμε πάλι το κρασί με την καρδιά μας
“Να αρχίσουμε να συνδέουμε πάλι το κρασί με την καρδιά μας».
Φατρίες και συνομωσιολογίες γύρω από το κρασί, μα μήπως τελικά χάσαμε την ουσία;
Υγρό στοιχείο
Είπαμε ότι έχω αδυναμία στον Paul Smith. Είναι από τις περιπτώσεις ανθρώπων, που θα ήθελα να γνωρίσω. Να πιω ένα ποτήρι κρασί τέλος πάντων…
Τα θέλω μας
“Είμαι ψεύδο σεμνός. Ψεύδο μετριόφρων. Θέλω να κάνω αυτό που θέλω! ” τόνιζε έντονα τις λέξεις “ψεύδος” και “θέλω” ο Τάκης Χόρν σε μία τηλεοπτική συνέντευξη, πολλά χρόνια πριν. Τι γοητευτική αντιφατικότητα. Το ψεύδος να δηλώνεται με παραδοχή αλήθειας. Και τι τον ενδιέφερε πια; ήταν ήδη αρκετά μεγάλος σε ηλικία, κατά το χρόνο της συνέντευξης, είχε διανύσει το μονοπάτι της αυτοεπίγνωσης και προφανώς είχε καταλήξει σε συμπεράσματα που δεν είχε λόγο να μην τα μοιραστεί και δημόσια.
Βιωματική εμπειρία
Την περασμένη εβδομάδα, μου πήραν μια συνέντευξη, για ένα θεσσαλικό free press.
Σήμερα έκαναν την απομαγνητοφώνηση και ζήτησαν κάποιες επιπλέον πληροφορίες και διευκρινίσεις.
Έτσι, έγραψα αυθόρμητα τα παρακάτω:
Στην υγειά μας Κατερίνα
Αποφασίζεις ότι θα τις εγκαταλείψεις. Το επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου ξανά και ξανά, μάλλον μέχρι να πειστείς να το πιστέψεις. Μέχρι να ανακαλύψεις, πολύ σύντομα, ότι για ακόμα μία φορά δεν τα κατάφερες. Ξέρεις ότι τριγυρνούν κάπου εκεί γύρω, αλλά τις αποφεύγεις με τέχνη. Τόσο που μοιάζει σχεδόν σαν να τις προκαλείς.
Timing
Ωραία τα τσιτάτα, πως “άλλη πλούσια γλώσσα σαν την ελληνική δεν υπάρχει”, “οι λέξεις φιλότιμο και μεράκι υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα”, όμως η λέξη “timing” είναι σοφή και ακριβής σημασία της, δεν υπάρχει δυστυχώς στο λεξιλόγιο μας. Δεν είναι “συγχρονισμός”, είναι “η κατάλληλη (η ιδανική) χρονική στιγμή” και αυτό στροβιλίζει στον εγκέφαλό μου τελευταία, αναλογιζόμενος εκδηλώσεις που στήσαμε στο παρελθόν.
Συναντήσεις
Συναντήθηκαν χωρίς να το έχουν σχεδιάσει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Ήταν στον προθάλαμο ενός νοσοκομείου ή μήπως ενός ξενοδοχείου; Νοσοκομείου ή ξενοδοχείου; έχει τεράστια διαφορά! Μην το αναφέρεις σαν να είναι συνώνυμα. Ακούστηκε…. Η επαφή κάνει την τεράστια διαφορά. Απαντήθηκε…
Η πραγματικότητα είναι το παραμύθι
“Ναι, σε τελική ανάλυση, η πραγματικότητα είναι το παραμύθι” είχε πει ο Jean Renoir.
Απόγευμα Σαββάτου σπίτι, για να γράψω τα κείμενα των ποτηριών Δεκεμβρίου. Λυσσομανάει ο άνεμος, βάζω ένα βινύλιο να παίζει και ξεκινάω να γράφω για φρουτώδη αρώματα, τανίνες, κοφτερή οξύτητα…Η υπόθεση σηκώνει κρασί!
Κατεβαίνω στην κάβα. Το ένα δεν μου κάνει, το άλλο μου βρωμάει. Αφού πρέπει να γράψω, ας το διασκεδάσω.
Απολλώνιο Πρόβλημα
Ο εσώτερος εαυτός σε κάνει καμιά φορά, όπως ενδεχομένως θα έλεγε και ο Σεφέρης σε ελεύθερη απόδοση, να νιώθεις ξένος παντού. Ακόμα και ανάμεσα σε όσα θα πίστευες ότι είναι τα περισσότερο δικά σου. Είναι αυτό το μέσα που πετάγεται άξαφνα στις πιο “στρωμένες” δήθεν στιγμές σου και πιέζει να βγει προς τα έξω.
Get a breath of fresh air
Μ’ έχουν ρωτήσει αρκετές φορές σε καταστήματα ένδυσης, εάν ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μόδα. Αυτό πιθανά συμβαίνει, γιατί χαϊδεύω και περιεργάζομαι δια της αφής τα ρούχα που μ’ αρέσουν, δεν τα κοιτάω απλά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι κάποτε είχε συμβεί, σε κατάστημα του Paul Smith στη rue de Sèvres, στο Παρίσι.
Αγωνίες
“Γιατί πρέπει να ηττηθούμε για να ευτυχήσουμε; Γιατί πρέπει να έχουμε ηττηθεί για να χαρακτηριστούμε σημαντικοί, με βάθος και φορείς μίας ουσιαστικής, με νόημα, ζωής;”
θέτει το ερώτημα αγαπημένη φίλη & το αφήνει να πλανάται πάνω από τα γεμάτα με κρασί ποτήρια της υπόλοιπης παρέας, καθώς εκείνη γεμίζει και πάλι το δικό της.
One more cup of coffee
Απόλαυση χωρίς τέλος ο καφές, αν ποτέ με αναγκάσουν να τον κόψω, θα πέσω σε κατάθλιψη. Προσπάθησα πολλές φορές να κατανοήσω τη γοητεία του τσαγιού, περπάτησα ανάμεσα στις καλλιέργειες στο Darjeeling, όλα όμορφα κι ωραία, αλλά σαν τον καφέ, τίποτα.
Ταξίδι στα Κύθηρα
Τα Κύθηρα είναι σαν τους στίχους του Καββαδία “που αρχινάει ο μύθος, που φτάνει την αλήθεια, που η αλήθεια κόβει το μύθο, που τελειώνει, που ξεπερνάει…”.
Η γεύση της συγκίνησης
Όσο μεγαλώνουμε μας συγκινούν όλο και λιγότερα πράγματα. Ίσως δεν είμαστε αρκετά διαθέσιμοι στη συγκίνηση. Μπορεί και να την μπερδεύουμε με την ευαισθησία και να φοβόμαστε το χαρακτηρισμό του ευάλωτου γιατί και αυτόν μπορεί να τον μπερδεύουμε με την αδυναμία.
Αναμονές
Πάει ώρα που περιμένω στην αίθουσα αναμονής. Ήδη τρεις καφέδες. Δεν είναι και η πιο ευχάριστη εμπειρία.
Στον πρώτο χάζευα το θλιβερό αίθριο του υπογείου. Όπου δεν υπάρχει φως δεν υπάρχει ζωή, μόνο πλαστικά λουλούδια.
Τα λόγια που δεν μιλήσαμε
Τα λόγια που δεν μιλήσαμε με τους ανθρώπους που συναντήσαμε και αγαπήσαμε στοιχειώνουν την ελευθερία μας, γιατί δημιουργούν ανησυχία.
Που πήγαν αυτοί που μοιραστήκαμε κατά καιρούς τη ζωή μας μαζί τους όταν αποφάσισαν να φύγουν από μας;
Οι υπερβολές είναι χρήσιμες, αρκεί να τις αντέχουμε
Σοφό το “παν μέτρον άριστον”, αλλά και οι υπερβολές είναι χρήσιμες, αρκεί να τις αντέχουμε.
Διάλογοι δίχως πλήξη
Oι διάλογοι που αγαπήσαμε έχουν κάτι από τη γεύση του έρωτα που χάσαμε…
«Με τρομάζει η πλήξη των διαλόγων μας με τους άλλους» μοιράζομαι με έναν από αυτούς τους άλλους και με κοιτάζει μειδιάζοντας έκπληκτος!
Το καλοκαίρι που κράτησε λίγο
Πέρνα από το σπίτι, θα πάρω ένα μπουκάλι κρασί να το πιούμε στη λίμνη.
Η λίμνη.
Η λίμνη είναι δίπλα, περνάς την πλατεία και ακολουθείς ένα πλακόστρωτο μονοπάτι μέσα από πυκνή βλάστηση που σε βγάζει στις όχθες της.
Υπόγειες Απολαύσεις
Όσα βιβλία διάβασα στην εφηβεία, δεν τα έχω διαβάσει στην υπόλοιπη ζωή μου. Τα βιβλιοπωλεία πέριξ των Εξαρχείων, ήταν το καταφύγιο μου. Οι περισσότεροι συνομήλικοι μου, ξόδευαν το χατζιλίκι σε δίσκους, εγώ σε βιβλία και κινηματογράφο. Αγόραζα βιβλία από το κέντρο και στην επιστροφή, χωνόμουν σε κάποια αίθουσα της Πατησίων. Ήμουν αληθινά χαρούμενος, μέσα στη μοναξιά μου.
9:30 π.μ.
Από το διπλανό τραπέζι ξαφνικά ακούστηκαν γέλια. Εννιά & μισή το πρωί. Στις άβολες καρέκλες του υπαίθριου χώρου ενός ξενοδοχείου, με την απίστευτα όμως βολική του θέα στη θάλασσα. Ήταν λίγο μετά τις πρώτες γουλιές του πρώτου καφέ της ημέρας. Τότε ακριβώς ακούστηκαν εκείνα τα γέλια. Δεν γύρισα αμέσως
Grand Cru συναντήσεις Ελλήνων οινοπαραγωγών στην Αλσατία - Ιούνιος 2013
Ήταν θαρρώ τέλη Μαίου του 2013, μια βδομάδα πριν την καλοκαιρινή έλευση των Ελλήνων οινοπαραγωγών της εταιρείας, στο Παρίσι. Εδώ και καιρό στριφογύριζε η ιδέα στο κεφάλι μου: “Να κάνουμε αυτό το ταξίδι, να επισκεφτούμε την καρδιά της Αλσατίας, το βασίλειο του γαλλικού Riesling”
Η αντίληψη του χώρου είναι άθροισμα εμπειριών
Όταν αναλογίζομαι την ανθρώπινη ύπαρξη σκέφτομαι πως ουσιαστικά, ο άνθρωπος «ορίζεται» μέσα από τις 5 αισθήσεις του. Οι αισθήσεις μας είναι αυτές που δημιουργούν την γέφυρα με τον έξω κόσμο, είναι αυτές που μας τον μεταφράζουν, που μας τον εξηγούν, πιθανά στον καθένα μας με διαφορετικό τρόπο.
Η γοητεία του ταξιδιού
O στίχος του Καρασούλου: «Δεν έκανα ταξίδια μακρινά ταξίδεψε η καρδιά και αυτό μου φτάνει…..» από τη ΜΙΚΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ, νομίζω ότι γράφτηκε για μένα.
Ό,τι χάσαμε και ό,τι κερδίσαμε…
Υπάρχουν στιγμές που αναζητά κανείς ανακούφιση, χωρίς να είναι σε θέση να εκφράσει την αιτία, και αυτό είναι βασανιστικό. Κάτι συμβαίνει… και όταν αυτό το κάτι, είναι βράχος αδιαπέραστος βαρύς, η προσπάθεια να μη λυγίσεις είναι δύσκολη.
Άνευ των αναγκαίων αδύνατον και ζην και εύ ζην
Ο διάλογος έγινε διαμάχη και η διαμάχη καυγάς. Μου πήραν τ’ αυτιά οι αφιονισμένοι. Κι όλη αυτή η φασαρία, γιατί διαφωνούσαν στις μεθόδους, η αναζήτηση της απόλαυσης είναι δεδομένη.
Ορίζοντες
Ήταν το πρώτο βράδυ που ξεκίνησα να δουλεύω στο heteroclito και ο Δημήτρης σκαρφιζόταν ένα πιάτο με φρέσκο σύκο και τυρί για το καλοκαίρι. Είχα προϊστορία με τα σύκα, αλλά με τυρί;
H γεύση της θάλασσας
«Η ζωή έχει τη γεύση που της δίνεις» διαπίστωνε γνωστό brand σε διαφήμισή του. Αλήθεια; αναρωτιέμαι εγώ χωρίς ειρωνεία και βρίσκοντας τη διαπίστωση ενδιαφέρουσα προσπαθώ να αποφασίσω τη γεύση της δικής μου ζωής.
Άφωνος
Η σχέση μου με τον Θ. έχει εξελιχθεί μέσα στα χρόνια, ως ένα συνεχές φιλικό πείραγμα. Χθες μου έστειλε στο messenger, πρόσφατη ανάρτηση Έλληνα οινοποιού στο facebook.
I'd make wine from your tears
Ανακάλυψα πρόσφατα το Spotify -ακόμα ένας μαγικός γαλαξίας στο διαδίκτυο. Τα παιδιά στο heteroclito με πειράζουν, “καλά τώρα το μάθατε;”. Ε ναι λοιπόν, τώρα το έμαθα και πάλι καλά που προλαβαίνω και εναρμονίζομαι με την ιλιγγιώδη ταχύτητα της ψηφιακής ζωής.
Le Goût
I remember being young and going to my Grandfather’s shop in Milan.
I did not know at the time how popular he was, yet he was.
Working behind his table he was cutting the most beautiful shirts that Milan ever saw.
Αύγουστος
Άτιμο πράγμα ο χρόνος. Βασανιστικός σε νεαρές ηλικίες, μα όσο μεγαλώνουμε, οι κόκκοι την άμμου χύνονται ανεξέλεγκτα στον πάτο της κλεψύδρας. Μεγαλύτερος φόβος, μην ξυπνήσουμε ένα πρωϊ κι αναρωτηθούμε “πως βρέθηκα εδώ, που σπατάλισα τη ζωή μου;”. Κι ο Αύγουστος, τι αντιφατικός μήνας; Τόσα συναισθήματα συμπυκνωμένα σε 31 ημέρες…προσμονή, χαρά, ανεμελιά, λήθη, λύπη, μελαγχολία.
Πώς έμπλεξες εσύ με το κρασί;
«Πώς έμπλεξες εσύ με τα κρασιά, και άφησες την κανονική δημοσιογραφία, δεν το καταλαβαίνω», έλεγε η λατρεμένη μου μανούλα που καμάρωνε μεν για τις επιτυχίες μου αλλά είχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της μια όχι τόσο αξιοπρεπή εικόνα για τους περί τον οίνο τυρβάζοντες….
Η προσωπικότητα στο κρασί
Λένε πως τα κρασιά ταυτίζονται τις περισσότερες φορές με την προσωπικότητα του ανθρώπου που τα φτιάχνει και πως αποτελούν αναφορά στις αξίες και τις επιθυμίες του.
Το τραπέζι
«Mange, tu ne manges pas assez ma fille.
Mange ! tu ne te lèves pas de table, sans manger. »
Italy is Eataly
Οι μητροπόλεις τον Αύγουστο είναι εκκωφαντικά ήσυχες. Την ημέρα μπορεί να τις ερωτευτείς -σαν το “Αγαπημένο μου ημερολόγιο” του Nanni Moretti, μόλις πέσει το σκοτάδι, να θέλεις να κρυφτείς -σαν την “Απόδραση από τη Νέα Υόρκη” του John Carpenter. Παραμονή της μαζικής θερινής εξόδου για τους ευρωπαίους εργαζόμενους, φτάνουμε οδικώς στο Μιλάνο, 9 παρά το πρωϊ.
Αδυναμίες
Οι δρόμοι και πάλι στεγνοί. Περίεργο το φετινό καλοκαίρι, σχεδόν καταθλιπτικό. Ο ήλιος πέφτει και με την τρίτη μανιβελιά, η Vespa παίρνει μπρος. Καπνός από την εξάτμιση, μίγμα βενζίνης και λαδιού στα ρουθούνια. Αυτός ο ήχος δεν έχει μελωδία, σε κάποιους όμως προκαλεί ευτυχία. Η πρώτη τερματίζει. Ξεκινάει η αστική περιήγηση προσπερνώντας την λούμπεν Κουμουνδούρου. Στην στάση το αδιαχώρητο, ζωές που επιστρέφουν στο κέντρο φιλοξενίας Σκαραμαγκά. Σακούλες γεμάτες προμήθειες, όνειρα άδεια, αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στον Βορρά.
Στη γειτονιά των Βαλκανίων
Σαββατόβραδο και μαζευόμαστε σπίτι για κρασί και κουβέντα. Υγρό βράδυ, άπνοια, η παραλιακή μποτιλιαρισμένη από i wanna be a clubber.
Μέρες ποδοσφαίρου
Μέρες Παγκόσμιου Κυπέλλου στη Ρωσία και γλυκιές αναμνήσεις, πλημμυρίζουν τον εγκέφαλο. Ποτέ δεν υπήρξα αληθινά ποδοσφαιρόφιλος, δεν θυμάμαι να έμεινα σπίτι ως έφηβος, για να παρακολουθήσω επί τούτου, έναν αγώνα στην τηλεόραση.
Έτσι άρχισαν όλα...
Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή λένε, είναι αυτά που συμβαίνουν την πρώτη και την τελευταία φορά. Η τελευταία φορά που θα βάλω στο στόμα μου κρασί ελπίζω ν’ αργήσει, στεναχωριέμαι όμως που αδυνατώ να θυμηθώ πότε και πως ήταν η πρώτη…
Φίλος από τα παλιά
Μέσα Ιουλίου και η βροχή έκανε άνω κάτω την παράσταση στο Ηρώδειο. Ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί ατάκτως, γολγοθάς η αναμονή για ταξί κι ένα ζευγάρι περπατούσε αμέριμνο, με κατεύθυνση τη Μητρόπολη.
Ιστορίες υστερίας και υποκρισίας
Είχα πέσει με τα μούτρα, στα νόστιμα ταϋλανδέζικα πιάτα που βρίσκονταν μπροστά μου. Πλάϊ μου, μία κυρία είχε γίνει πιεστική -αφόρητα κουραστική για να ακριβολογώ- προς τον μάγειρα / ιδιοκτήτη.
Ευωδία
Είπες “πάμε να φύγουμε…να ξεχάσουμε…να ξεχαστούμε”.
Το αυστηρό μου βλέμμα, δεν άφηνε περιθώρια για αποδράσεις. Να ξεχαστούμε ναι, όμως να μην ξεχάσουμε. Η απώλεια μνήμης, μου φαίνεται τρομακτική.
Σηκώθηκα μούσκεμα από τον ιδρώτα. Δεν ήταν εφιάλτης, όμως είχε κάτι σκοτεινό η ιστορία.
Περί marketing
Πιστεύω ότι είμαστε όλοι σύμφωνοι, ότι ο ρόλος των οινοποιείων είναι να φτιάχνουν κρασί. Όμως στην εποχή που ζούμε, χρειάζονται κι “εργαλεία” marketing, για να καταφέρουν να πουλήσουν τα κρασιά τους. Σωστά;
Διλήμματα και συγκρίσεις
Με πόνεσε η μέση μου από το σκύψιμο, να βολέψω τα τελευταία πράγματα στο sac de voyage. Παίζομαι ανάμεσα σε δύο πανοφόρια, δεν ξέρω ποιο να διαλέξω τέτοια εποχή. Μεγαλώνοντας, έχουμε περισσότερα ανούσια διλήμματα στη ζωή μας.
Προσωπικές επιλογές
Φίλη που αγαπούσε και εμπιστευόταν χρόνια της μίλησε για την απόλυτα σωστή επιλογή: “επιστρέφεις στο επάγγελμα που γνωρίζεις πολύ καλά, διότι από αυτό προέρχεσαι, με ένα κανονικό ωράριο της τάξεως των 9 και 10 ωρών ημερησίως, γιατί αυτό θα σου προσφέρει αξιόλογα χρήματα και τη ζωή που επιτέλους θέλεις! Κυρίως όμως την ανεξαρτησία σου! Θα μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις, δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!!!”.
“Sono tutti gay con …”
Επιστρέφαμε από Βερολίνο. Στο τραπεζάκι του αεροπλάνου, είχα απλώσει τις σημειώσεις μου, από τα κρασιά που δοκίμασα τις προηγούμενες ημέρες. Διάχυτος ενθουσιασμός και σκεφτόμουν ήδη για ποια θα γράψω.
Χαμόγελα ικανοποίησης
Καθόμουν στο πεζούλι, μ’ ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και χάζευα το “δίπλα”. Πρώτες ημέρες λειτουργίας, έβρισκε σιγά σιγά το κοινό του, χωρίς μαρκίζα, φανφάρες και παράτες. Απεχθάνομαι δελτία τύπου και κάθε λογής προωθητικές ενέργειες που δηλώνουν προθέσεις και προσδοκίες. Άς αφήσουμε τον κόσμο να δοκιμάσει και να επιλέξει.
Η κοινωνία στο πιάτο μας
Τις τελευταίες εβδομάδες, η ασφυκτική πίεση της δουλειάς, δεν άφησε ελεύθερο το μυαλό κι έτσι δεν είχα σκέψεις και ιστορίες να “διηγηθώ”. Καλά είναι όμως κι έτσι. Μετά από μια επταετία χαράς με πολλούς νέους φίλους, το heteroclito απέκτησε το ετεροθαλές του αφελφάκι, με τα παιδιά της ομάδας μας, πιστούς συνοδοιπόρους. Τι κι αν μεγαλώνουμε; Όταν συναναστέφεσαι με τη νεότητα, μόνο θετικά μπορεί να σε επηρεάσει…
Εμπιστοσύνη, σεβασμός και το ρίσκο του να ζεις
Πρόσφατα, τέσσερις άνθρωποι μαζευτήκαμε και δοκιμάσαμε μεγάλο αριθμό ελληνικών κρασιών. Το ενδιαφέρον στο μωσαϊκό της παρέας ήταν ότι, οι καταβολές, η γνώση και η επαγγελματική ενασχόληση σε ότι αφορά το κρασί, αφορούσε εντελώς διαφορετικό επίπεδο και οπτική.
Γεύση απώλειας
Μας θυμάμαι στο Θησείο. Καλοκαίρι. Σε τραπεζάκια με λίγη σκιά, γιατί θέλαμε ήλιο. Να μας χτυπάει το πρόσωπο, να μας ζεσταίνει την καρδιά. Κυρίως όμως να αντανακλά και να παραμορφώνει τα προβλήματά μας. Να πίνουμε το κόκκινο κρασί μας. Χωρίς απαίτηση για συγκεκριμένη ετικέτα. Ότι είχε το μαγαζί να μας προτείνει. Αρκεί να μην είναι στυφό, πεταγόμουν εγώ. Αρκεί να είναι κόκκινο, πεταγόσουν και εσύ. Γέλια. Σκουντήματα.
Ραψάνη
Πιθανά ακούγομαι εστέτ, όμως πιστεύω ακράδαντα, ότι μόνο όταν έχεις περπατήσει το αμπέλι, απολαμβάνεις αληθινά το κρασί που πίνεις. Όταν διαβάζουμε το τεχνικό δελτίο ενός κρασιού, φανταζόμαστε τις συνθήκες. Όταν κάτσουμε να ξαποστάσουμε κάπου γύρω από το αμπέλι, αισθανόμαστε τ’ αρώματα, τις τανίνες, την οξύτητα.