Δημήτρης Κούμανης / 02.11.2021

artist : Margaret Jeane

Πέρασε ένας χρόνος χωρίς κείμενο. Τι να γράψεις άραγε με τέτοια θλίψη;
Ένα πρώτο εξάμηνο αγωνίας και αβεβαιότητας, με μια πλασματική καθημερινότητα, για να “περνάει η ώρα” κι ένα δεύτερο σκληρής δουλειάς, για να περιοριστούν οι απώλειες που προέκυψαν από το δεύτερο lockdown.

Η αφύπνιση όμως έρχεται, από τη δημόσια συζήτηση περί δικαιωμάτων κι ευκαιριών, μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων.

Τα πράγματα είναι απλά και η κατάσταση αντιμετωπίζεται με ειλικρίνεια, χωρίς ενοχές. Η λέξη ευθύνη, προϋποθέτει ότι το “εμείς” υπερέχει του “εγώ”. Άρα τσιτάτα τύπου “φοβάμαι”, “θα περιμένω να δω τι θα γίνει”, “δεν συμμετέχω στο παγκόσμιο πείραμα των φαρμακευτικών” κλπ. τα οποία αναφέρονται πάντα στον πρώτο ενικό, εξ ορισμού καταρρίπτονται. Εάν δεν επιθυμείς να ακολουθήσεις την πλειοψηφία -ας μην ξεχνάμε ότι παρά το απογοητευτικό ποσοστό των εμβολιασμένων, παραμένουν με μεγάλη διαφορά πλειοψηφούντες στην Ελλάδα- επιλέγεις να απομονωθείς. Κι εάν δεν το πράττεις οικειοθελώς όπως οφείλεις, τότε οι πολλοί, έχουν υποχρέωση να αναλάβουν την ευθύνη της κοινωνικής και οικονομικής απομόνωσης, όσων αντιδρούν. Ακούγεται άραγε ακραία και τιμωρητική μια τέτοια σκέψη; Αν ναι, το γράφω με πιο “προοδευτικούς” όρους: στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, η πλειοψηφία των πολιτών, σωστά δεν έπραξε και απομόνωσε ανθρώπους που συνεργάστηκαν ποικιλοτρόπως, με το καθεστώς των Συνταγματαρχών; Φαντάζομαι οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε πως ναι, εκτός όσων κραυγάζουν “ένας Παπαδόπουλος χρειάζεται” κι ευτυχώς αυτοί πλέον είναι ελάχιστοι.
Για να μην το κουράζουμε λοιπόν: εάν η κομμώτρια, ο μανάβης, ο κάπελας, ο καφετζής “πουλάει πνεύμα” και δηλώνει ανεμβολίαστος, τότε επιλέγουμε τον δίπλα ή τον απέναντι, που έχει συνείδηση και συμμετέχει ενεργά με την ευθύνη που του αναλογεί, στον περιορισμό της πανδημίας και των επιπτώσεων αυτής.

Εάν και όποτε όλα τελειώσουν, τότε θα “κάνουμε ταμείο”, για το τι ήταν σωστό και τι ήταν λάθος. Μέχρι τότε, να φερόμαστε υπεύθυνα και να προσέχουμε.