Τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή λένε, είναι αυτά που συμβαίνουν την πρώτη και την τελευταία φορά. Η τελευταία φορά που θα βάλω στο στόμα μου κρασί ελπίζω ν’ αργήσει, στεναχωριέμαι όμως που αδυνατώ να θυμηθώ πότε και πως ήταν η πρώτη…

Λέτε να ήταν -ναι σίγουρα αυτή θα ήταν- η πρώτη κοινωνία; Μία μόνο φορά θυμάμαι τον εαυτό στημένο στην ουρά, για να κοινωνήσω. Τραυματική εμπειρία, όχι τόσο για την αναμονή, μα γιατί μπροστά μου προηγείτω μια μαυροφορούσα αποκρουστική ηλικιωμένη και όπως καταλαβαίνετε σιχαινόμουν να μεταλάβω από το ίδιο κουτάλι. Κι όμως έγινε κι έζησαν αυτοί καλά κι εγώ καλύτερα, χωρίς πολλά πάρε δώσε με τα υπόλοιπα μυστήρια της εκκλησίας μας.

Αν λοιπόν αυτή ήταν η πρώτη φορά, τώρα που το σκέφτομαι, αδυνατώ να θυμηθώ και τις επόμενες. Κάπως έτσι φτάνουμε το καλοκαίρι του ’87, στην κεντρική πλατεία της Rouen, εκεί που το 1431 έκαψαν την Ιωάννα της Λωραίνης. Αγόρασα ένα φθηνό μπουκάλι ερυθρό κρασί από ένα παντοπωλείο και κάθησα στο πεζούλι χαζεύοντας τους περαστικούς. Κάτι ο Kerouac, κάτι “τα πέτρινα χρόνια” της εφηβείας, κάπως έτσι «σήκωσα την παντιέρα» της προσωπικής μου επανάστασης κι αν δεν θυμάμαι πως ήταν το κρασί, στην μνήμη μου έχει μείνει χαραγμένη η απελευθέρωση που ένιωσα. Μόνος, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου, να κάνω το κέφι μου.

Κάπως έτσι άρχισαν όλα…