Μέρες Παγκόσμιου Κυπέλλου στη Ρωσία και γλυκιές αναμνήσεις, πλημμυρίζουν τον εγκέφαλο. Ποτέ δεν υπήρξα αληθινά ποδοσφαιρόφιλος, δεν θυμάμαι να έμεινα σπίτι ως έφηβος, για να παρακολουθήσω επί τούτου, έναν αγώνα στην τηλεόραση. Όμως, αυτή την γιορτή χρωμάτων, από παιδί την λατρεύω. Μου προκαλούσε ενθουσιασμό, όταν καταλάβαινα τις διαφορετικές νοοτροπίες και συμπεριφορές των λαών, βλέποντας αγώνες ποδοσφαίρου. Και κάποια στιγμή, τα φέρνει έτσι η ζωή και επισκέπτεσαι κράτη μακρινά, που περιφρόνησες για το ποδόσφαιρο σκοπιμοτήτων που έπαιζαν και τα ερωτεύεσαι παράφορα για την γλυκύτητα των κατοίκων τους.

Ναι, ίσως είναι μία πλάνη το άθλημα αυτό, αλλά ακόμα κι έτσι, είναι γοητευτικό. Ενίοτε η γοητεία μετατρέπεται σε έκσταση, όπως την 22η Ιουνίου του ’86, στον αγώνα μεταξύ Αργεντινής και Αγγλίας, που ο μεγάλος Ντιέγκο τα έκανε όλα. Ταλέντο, ικανότητα, πονηριά, από έναν παίκτη που μέσα σε 4 λεπτά, έκανε έναν λαό να πιστέψει, πως πήρε εκδίκηση για τον ολιγόμηνο, αλλά με μεγάλες ανθρώπινες απώλειες, πόλεμο των Φώκλαντ. Θυμάμαι με ακρίβεια, που ήμουν, που είδα τον αγώνα -όσο και να μην γίνομαι πιστευτός- θυμάμαι τι έφαγα. Είναι από εκείνες τις ημέρες της ζωής μας, που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες. Από τότε, ίσως κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο είναι μια ελπίδα, ότι θα νιώσω πάλι ρίγος και συγκίνηση, αλλά μέχρι σήμερα δεν…

Τώρα που το σκέφτομαι, οι εθνικές ομάδες που πάντα υποστήριζα, είναι φημισμένες οινοπαραγωγικές χώρες. Οι μέρες που διανύουμε, έχουν απρόσμενα καιρικά φαινόμενα για την εποχή, γι’ αυτό δεν ξέρω τι κρασί να ανοίξω. Ετοιμάζομαι να απολαύσω έναν νοκ άουτ αγώνα και αναρωτιέμαι αν πρέπει να υποκύψω στην γοητεία ενός Arneis, ενός Sancerre ή μήπως ενός Malbec, για να θυμηθώ τα βράδια στο Buenos Aires; Να το ρίγος που λέγαμε…αυτή τη φορά όχι από το ποδόσφαιρο, μα από την θύμηση της μυρωδιάς του σώματός σου και από τη γεύση του Malbec.