Το αποτέλεσμα εκθαμβωτικό…πλούσια κρασιά με εντυπωσιακά αρώματα και περίτεχνες για την εποχή ετικέτες, κατέκλυζαν την αγορά. Ο οινικός χάρτης της χώρας, δυστυχώς είχε ήδη κάνει το επόμενο βήμα με τα Cabernet, τα Merlot και τα Chardonnay να ηχούν πλέον γνώριμα στον Έλληνα καταναλωτή.

Από την άλλη, οι κλασικές οινοπαραγωγικές χώρες της Ευρώπης, προωθούσαν και προωθούν το κρασί τους, εμμένοντας στις ντόπιες ποικιλίες και επενδύοντας στην παράδοση τους. Η Ελλάδα, ενώ ανήκει οινικά στον Παλαιό Κόσμο, “έχτιζε” προφίλ νεοκοσμίτικο.

Σήμερα πιο έντονα απο ποτέ, η επιστροφή στις ρίζες και ο σεβασμός απέναντι στην γη είναι επιτακτική ανάγκη. Ευτυχώς παγκοσμίως, παρατηρούμε μια στροφή όλο και περισσότερο στα κρασιά ήπιας φυσικής οινοποίησης -ορίζοντας τα ως μη επιτηδευμένα προϊόντα- και μια καθολική επίκληση στην εκάστοτε τοπική κουλτούρα. Τώρα πια, με την προσήλωση των Ελλήνων παραγωγών στο terroir του τόπου τους και με την σχεδόν εμμονική αναζήτηση διαφόρων ξεχασμένων γηγενών ποικιλιών, δεν μένει παρά να καλωσορίζουμε κάθε ποικιλία αμπέλου που επιστρέφει στον τόπο της, με τις τιμές που της αρμόζουν και να επαναπροσδιορίσουμε το οινικό γίγνεσθαι, αφού πρώτα αφουγκραστούμε την αμπελουργική παράδοση της χώρας.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε μέσα από μια ωραία συζήτηση με τον φίλο μου οινοχόο, μα κυρίως ποιητή, Ανδρέα Γιαννόπουλο.