Για τα προάστια, δεν έχω ιδία άποψη, όμως για το κέντρο της πρωτεύουσας τα πράγματα έχουν ως εξής:

Εκτός δύο-τριών σημείων που έχουν επαναλαμβανόμενα “γεμίσματα”, τα υπόλοιπα καταστήματα του κλάδου, ζορίζονται. Η λέξη “ζορίζονται” μεταφράζεται πολλά βράδια σε τραγωδία, όταν διαπιστώνει κανείς, ότι μιλάμε για συνολικά κουβέρ, που μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Κατά την άποψή μου, πρωτίστως αλλάξαμε όλοι συνήθειες, κάτσαμε αρκετά στο σπίτι, αγαπήσαμε το μπαλκόνι μας κι όταν επιτέλους βγήκαμε να ξεσκάσουμε, πλατείες και πάρκα ήταν η κοντινή, εύκολη και σχεδόν ανέξοδη λύση.

Με λίγα λόγια, βολευτήκαμε σε ένα πιο “φοιτητικό” τρόπο διασκέδασης κι αυτό δείχνει να έχει διάρκεια.

Επιπλέον, οι συνέπειες από τον εκτοπισμό των μονίμων κατοίκων την τελευταία 5ετία λόγω του Airbnb, φαίνονται τώρα, που οι αφίξεις τουριστών είναι ανύπαρκτες. Σε αυτό προσθέστε, ότι αρκετοί εργαζόμενοι παραμένουν σε αναστολή εργασίας ή δουλεύουν από το σπίτι. Με μία λέξη, αυτό που χαρακτηρίζει το κέντρο αρκετές ώρες της ημέρας, είναι ερήμωση.

Τέλος, ενώ το συγκριτικό πλεονέκτημα του κέντρου διαχρονικά είναι η καλή συγκοινωνία, από και προς τα προάστια (όλο το 24ωρο μάλιστα σε κάποιες γραμμές), η επιστημονική κοινότητα προτρέπει την αποφυγή μετακίνησης με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, λόγω της πανδημίας.

Κάπως έτσι κυμαίνονται και οι πωλήσεις του κρασιού στα μεγάλα αστικά κέντρα, μιας κι ακόμα, οι τουριστικοί προορισμοί δεν έχουν “μπει στο παιγνίδι”. Η κατανάλωση του, είναι άμεσα εξαρτώμενη από την εστίαση. Καλό το ράφι του super market, χρήσιμες οι ηλεκτρονικές κάβες, όμως ο Έλληνας, Επώνυμο Ελληνικό Κρασί καταναλώνει κυρίως στην έξοδό του. Όσο και να χτυπάμε τον τοίχο, αυτός δεν θα γίνει ποτέ πόρτα διαφυγής. Θα παραμένουμε πάντα εγκλωβισμένοι και το φθινόπωρο του 2020, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο για όλους.