Δημήτρης Κούμανης / 26.07.2019
Ιστορίες υστερίας και υποκρισίας
Είχα πέσει με τα μούτρα, στα νόστιμα ταϋλανδέζικα πιάτα που βρίσκονταν μπροστά μου. Πλάϊ μου, μία κυρία είχε γίνει πιεστική – αφόρητα κουραστική για να ακριβολογώ – προς τον μάγειρα / ιδιοκτήτη.
– Θέλω φαγητό χωρίς γλουτένη, είμαι αλλεργική. Δεν μπορεί να μην έχετε.
– Δεν υπάρχουν τέτοια πιάτα στην κουζίνα μας κυρία μου. Ακόμα και η σόγια έχει γλουτένη.
– Αδύνατον, σόγια τρώω συχνά.
– Άρα κυρία μου, δεν έχετε δυσανεξεία -σίγουρα δε όχι αλλεργία- στη γλουτένη. Νομίζετε ότι έχετε.
Πίνει δυο γουλιές νερό, παίρνει την τσάντα της και φεύγει ενοχλημένη. Το βλέμμα του ανακουφισμένου “θύτη”, συναντιέται με το δικό μου, χαμογελάμε “συνομοτικά” και πιάνουμε την κουβέντα, γύρω από τις παράλογες απαιτήσεις της εποχής.
Μου μιλάει για μια άλλη κυρία, που ζητούσε επιτακτικά να της σερβίρει ψητό κοτόπουλο, χωρίς κανένα καρύκευμα, σάλτσα ή συνοδευτικό. Αρνήθηκε λέγοντάς της, ότι “ ήρθατε σε ταϋλανδέζικο εστιατόριο. Εάν θέλετε ψητό κοτόπουλο, απένανατι στην ψησταριά ”.
Και μην βιαστείτε να τον χαρακτηρίσετε αγενή. Όλοι μας πρέπει να έχουμε όρια. Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να μας κάνει τα χατίρια, να υποκύπτει σε παράλογες απαιτήσεις.
Με λίγα λόγια, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, όταν έχει δίκιο.
φωτογραφίες Ali Mitton
Δημήτρης Κούμανης / 26.07.2019
Ιστορίες υστερίας και υποκρισίας
Είχα πέσει με τα μούτρα, στα νόστιμα ταϋλανδέζικα πιάτα που βρίσκονταν μπροστά μου. Πλάϊ μου, μία κυρία είχε γίνει πιεστική -αφόρητα κουραστική για να ακριβολογώ- προς τον μάγειρα / ιδιοκτήτη.
– Θέλω φαγητό χωρίς γλουτένη, είμαι αλλεργική. Δεν μπορεί να μην έχετε.
– Δεν υπάρχουν τέτοια πιάτα στην κουζίνα μας κυρία μου. Ακόμα και η σόγια έχει γλουτένη.
– Αδύνατον, σόγια τρώω συχνά.
– Άρα κυρία μου, δεν έχετε δυσανεξεία -σίγουρα δε όχι αλλεργία- στη γλουτένη. Νομίζετε ότι έχετε.
Πίνει δυο γουλιές νερό, παίρνει την τσάντα της και φεύγει ενοχλημένη. Το βλέμμα του ανακουφισμένου “θύτη”, συναντιέται με το δικό μου, χαμογελάμε “συνομοτικά” και πιάνουμε την κουβέντα, γύρω από τις παράλογες απαιτήσεις της εποχής.
Μου μιλάει για μια άλλη κυρία, που ζητούσε επιτακτικά να της σερβίρει ψητό κοτόπουλο, χωρίς κανένα καρύκευμα, σάλτσα ή συνοδευτικό. Αρνήθηκε λέγοντάς της, ότι “ ήρθατε σε ταϋλανδέζικο εστιατόριο. Εάν θέλετε ψητό κοτόπουλο, απένανατι στην ψησταριά ”.
Και μην βιαστείτε να τον χαρακτηρίσετε αγενή. Όλοι μας πρέπει να έχουμε όρια. Δεν είναι υποχρεωμένος ο άλλος να μας κάνει τα χατίρια, να υποκύπτει σε παράλογες απαιτήσεις.
Με λίγα λόγια, ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, όταν έχει δίκιο.
Υπάρχει κι ο αντίλογος, με τη γνωστή ιστορία σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο της Ελούντα.
Προ ετών, ζητάει πελάτης αραβικής καταγωγής, να περάσει με την παρέα του, το βράδυ στην ακροθαλασσιά. Στις εξωπραγματικές απαιτήσεις εδεσμάτων και ποτών, περιλαμβάνεται και ένα υπαίθριο τζάκι. Η διεύθυνση λοιπόν, ικανοποιεί το αίτημά του και κατασκευάζει στην παραλία ένα τζάκι, για να νιώσει ο πελάτης μοναδικός.
Θα αναρωτηθείτε, τι σχέση έχει η γλουτένη, με την ιστορία χλιδής;
Και βέβαια έχει. Καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα κόσμο περιττών αναγκών. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε υπό το βάρος, του τι και πως το κάναμε, πόσα like είχε η πρόσφατη ανάρτησή μας, πόσες θερμίδες είχε το γεύμα μας, πόσα κορεσμένα λίπη βάλαμε μέσα μας, πότε θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε το νέο, 8πύρηνο iMac; Και κατά βάθος είμαστε μόνοι, επικίνδυνα μόνοι. Δεν γνωρίζουμε στ’ αλήθεια, ποιος/α/ο έχει ξαπλώσει δίπλα μας, το σώμα που χαϊδεύουμε, την ψυχή που λέμε ότι αγαπάμε.
Υπάρχει κι ο αντίλογος, με τη γνωστή ιστορία σε υπερπολυτελές ξενοδοχείο της Ελούντα.
Προ ετών, ζητάει πελάτης αραβικής καταγωγής, να περάσει με την παρέα του, το βράδυ στην ακροθαλασσιά. Στις εξωπραγματικές απαιτήσεις εδεσμάτων και ποτών, περιλαμβάνεται και ένα υπαίθριο τζάκι. Η διεύθυνση λοιπόν, ικανοποιεί το αίτημά του και κατασκευάζει στην παραλία ένα τζάκι, για να νιώσει ο πελάτης μοναδικός.
Θα αναρωτηθείτε, τι σχέση έχει η γλουτένη, με την ιστορία χλιδής;
Και βέβαια έχει. Καταφέραμε και δημιουργήσαμε ένα κόσμο περιττών αναγκών. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε υπό το βάρος, του τι και πως το κάναμε, πόσα like είχε η πρόσφατη ανάρτησή μας, πόσες θερμίδες είχε το γεύμα μας, πόσα κορεσμένα λίπη βάλαμε μέσα μας, πότε θα καταφέρουμε να αποκτήσουμε το νέο, 8πύρηνο iMac; Και κατά βάθος είμαστε μόνοι, επικίνδυνα μόνοι. Δεν γνωρίζουμε στ’ αλήθεια, ποιος/α/ο έχει ξαπλώσει δίπλα μας, το σώμα που χαϊδεύουμε, την ψυχή που λέμε ότι αγαπάμε.
Σε δεύτερη ανάγνωση, οι έρευνες έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Έτσι λοιπόν, οι περισσότεροι ένθερμοι καταναλωτές κρασιών ήπιας οινοποίησης, δεν ανήκουν σε αυτούς που ακολουθούν συνειδητά έναν “υγιεινό” τρόπο ζωής, διότι απλούστατα, οι τελευταίοι αποφεύγουν την κατανάλωση αλκοολούχων.
Και με το “γιατρικό” κάνναβη, “που θεραπεύει τον καρκίνο” τι γίνεται; Το κάπνισμά της είναι πλέον βλαβερό κι έτσι ανακαλύψαμε τους ατμοποιητές. Το new age προφίλ μας, επιτάσσει super foods και χόρτο. Επιστροφή στη φύση, μ’ ένα σωρό application στο “μαύρο κουτί” της ζωής μας.
Κι αν νομίζετε ότι κριτικάρω τον δυτικό τρόπο ζωής, μία βιωματική ιστορία για φινάλε, από τις εσχατιές της Ασίας.
Το 1997 βρισκόμουν στην κοιλάδα Kali Gandaki του Νεπάλ, σύνορα με το Θιβέτ. Στα απομονωμένα βουδιστικά χωριά που διασχίζαμε περπατώντας, παρατήρησα ότι είχαν απλωμένα στο ήλιο, κομμάτια κρέας από Γιακ -τα τοπικά βοοειδή.
Ρωτάω λοιπόν τον φίλο sherpa “Jitman, αφού όλοι εδώ είναι βουδιστές, πως έχουν κρέας; Ποιός σφάζει το ζώο; ” Ο Jitman (βουδιστής κι ο ίδιος) γελάει και απαντά “ “Κανένας δεν τα σφάζει Δημήτρη. Τα οδηγούν σ’ ένα στενό και απότομο μονοπάτι, για να πέσουν στον γκρεμό. Έτσι σκοτώνονται μόνα τους κι ο κόσμος έχει φαγητό! “.
Οι άνθρωποι είμαστε ανικανοποίητοι και αχόρταγοι. Ότι κι αν καταφέραμε, ότι κι αν έχουμε, ποθούμε περισσότερα. Ζωή κενή, χωρίς αισθήματα, χωρίς νόημα.
Αναζητώ τα βιβλία των διακοπών. Κάτι ανάλαφρο να ξεχαστώ, μα κάτι με τρώει μέσα μου. Σε κάποια κούτα στην αποθήκη, έχω μια παλιά έκδοση του Φάουστ. Ξέρω, ο Γκαίτε δεν είναι για παραλία, όμως λίγο χρόνο για μένα ψάχνω. Μακριά από γλουτένη και κάθε είδους περιττές ανάγκες. Να διώξω το άγχος, τις σκέψεις, τους δαίμονες. Αν είναι να γίνει, ας γίνει με τα λόγια του Μεφιστοφελή “ Κανένας δεν θέλει να πάει στην κόλαση γιατί όλοι νομίζουν πως δεν υπάρχει τίποτα καλό εκεί…”.
Υ.Γ: την ώρα που έγραφα αυτό το κείμενο στην κάβα του heteroclitodipla, “άστραψε” στην οθόνη του laptop, διαφήμιση για 100% Gluten Free Hotel στην Άνδρο.
Δεν το αντέχω κι ας μη με πιστεύετε…Το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου.
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…
