Δημήτρης Κούμανης / 15.08.2020

“Να θυμάσαι και να προσμένεις” είπε ο κύριος Λύσανδρος κι αυτές οι τέσσερις λέξεις, έγιναν μονοπάτι στη ζωή μου. Ότι σκέφτομαι, ότι πράττω, γίνεται με οδηγούς τη μνήμη και την προσμονή.

Σήμερα αισίως 50. Σημαντικό απόθεμα για να θυμάμαι, ικανοποιητικός χρόνος για να προσμένω. Καλοκαίρι ευνουχισμένο, μα όταν επουλωθούν οι πληγές, θα μείνει στη μνήμη όλων, η διαφορετικότητά του.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ποθούσα μικρές υπερβολές για την ημέρα ορόσημο, στη ζωή ενός άνδρα. Οι συνθήκες της νέας πραγματικότητας που διαμόρφωσε η πανδημία, δεν επιτρέπει πολλά πράγματα εκτός πλαισίου. Όμως πάνω απ’ όλα, είναι η απουσία όρεξης…Ούτε το καθιερωμένο δείπνο, κάθε χρόνο τέτοια ημέρα, στο ατμοσφαιρικό εστιατόριο Verbano στο L’Isola dei Pescatori, δεν μας “φτιάχνει” φέτος.

Έτσι, πρότεινα να μείνουμε σπίτι, κάνοντας ταυτόχρονα κάτι διαφορετικό. Η παρέα χρειάζεται να διατηρήσει τη φρεσκάδα της, να μη χαθεί το χαμόγελο, να συνεχίσουμε να υψώνουμε τα ποτήρια, φωνάζοντας chin chin!

Όλα αυτά καλά και όμορφα, όμως όταν μπήκα στην λιτή enoteca Simonotti, αποφάσισα να αφεθώ στις προτάσεις του ιδιοκτήτη. Κατάφερα να περιγράψω τα πιάτα που θα υπάρχουν στο τραπέζι, μου πρότεινε 6-7 διαφορετικές ετικέτες, με έμφαση πάντα σε κρασιά της περιοχής. Κι όταν γράφω της περιοχής, δεν εννοώ της ευρύτερης περιφέρειας του Piemonte, αλλά των κοντινότερων οινικών ζωνών. Τι κι αν στο άκουσμα Barolo ή Barbaresco, θεωρητικά ένας αλλοδαπός πελάτης θα “λύγιζε”, ο καβίστας επέμεινε σε πιο φιλικά και προσιτά κρασιά: Ghemme και Gattinara, αμφότερα Nebbiolo με μικρές δόσεις Vespolina.

Για προθέρμανση, προτίμησα κάτι από πιο ανατολικά, που δεν είχα δοκιμάσει ξανά: ποικιλία Kerner από Alto Adige.

Βρήκα φορτωμένος με μια κούτα, που με δυσκολία βόλεψα στο scooter. Πιθανά το περιεχόμενό της να αποτελέσει μέρος των ευχάριστων στιγμών, της αναθεματισμένης χρονιάς του 2020.