Ήταν το πρώτο βράδυ που ξεκίνησα να δουλεύω στο heteroclito και ο Δημήτρης σκαρφιζόταν ένα πιάτο με φρέσκο σύκο και τυρί για το καλοκαίρι. Είχα προϊστορία με τα σύκα, αλλά με τυρί; 

Το φαγητό δεν ήταν ποτέ εξεζητημένο στην οικογένεια, ήταν αυτοσχεδιασμός στην πιο απλοϊκή του μορφή, χωρίς όμως το αριστουργηματικό αποτέλεσμα π.χ. των Ιταλών.  Αυτό ωστόσο δημιουργούσε μια αίσθηση ανακούφισης, οικειότητας και αποδοχής. 

Αργότερα ήρθαν οι γευσιγνωσίες, οι μαζώξεις και τα ραντεβού με φανταχτερά πιάτα, άπειρα μαχαιροπίρουνα και μαγικά κρασιά. Ακολούθησε φόβος για την αλλαγή, δέος για την τελετουργία και το  αντίστροφο. 

Μέχρι να αποσαφηνιστεί μέσα μου, ότι το κρασί είναι το παράθυρο με τον πιο βαθύ ορίζοντα που έχω ανοίξει ποτέ. Χωρίς ταμπού και κλισέ, με το μεγαλείο της γεύσης που αντικατοπτρίζει τόπους, ανθρώπους και ιστορίες, μου δίνει πρόσβαση σε  ανεξερεύνητα μέρη, γεννώντας άπειρα ερωτήματα και πυροδοτώντας συζητήσεις… όπως είθισται να κάνει.