Για να βάλουμε λοιπόν το κρασί στη θέση που του αξίζει, ας συμφωνήσουμε ότι η γεύση και οι τέχνες δεν πρέπει να έχουν σύνορα. Χωρίς σύνορα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κανόνες, σημαίνει απλά ότι είμαι ανοικτός σε οτιδήποτε δεν γνωρίζω και είμαι έτοιμος να μάθω. Με τα καλά και τα άσχημα, φτάσαμε εδώ που είμαστε και με βεβαιότητα ζούμε καλύτερα από 100 χρόνια πριν. 

Ας συμφωνήσουμε επίσης, ότι όποιοι στηλώνουν τα ποδάρια τους σε πάσης φύσεως αλλαγές, ονομάζονται δογματικοί. Δογματικοί λοιπόν γινόμαστε οι άνθρωποι από ανασφάλεια. Φοβόμαστε και δεν μπορούμε να δεχτούμε την αλλαγή, αρκούμαστε σε αυτό που γνωρίζουμε και δεν μας ενδιαφέρει ν’ αλλάξει. Σωστά ως εδώ; 

Ας δούμε τώρα κυνικά και ξεκάθαρα, δύο διαφορετικούς δογματικούς χαρακτήρες, οι οποίοι ευτυχώς δεν αποτελούν τον κανόνα, κάνουν όμως κακό, όταν ασκούν επιρροή.  

Νεαρός οινοχόος “μουτζαχεντίν” των αντισυμβατικών κρασιών, δεν μπορεί να μείνει ούτε μισό λεπτό ακίνητος. Ιδρώνει, τρίβει το πρόσωπό του, τρέμουν τα χείλη του, στεγνώνει το στόμα του, την ώρα που μιλάει ασταμάτητα για τις καταραμένες ζύμες του εμπορίου και τα θειώδη. Τα ναρκωτικά τον έχουν διαλύσει, μα το πρόβλημα του είναι η διαύγαση και το φιλτράρισμα. Δεν ξέρω αν πρέπει να λυπηθώ  ή να γελάσω, μα για την σωτηρία του, χρειάζεται συμβατική μέθοδος θεραπείας και φαρμακευτική υποστήριξη κι ας συνεχίζει να “σκαλώνει” στις ζύμες. Από αυτές κανείς δεν πέθανε.