Πώς έμπλεξες εσύ με το κρασί;
«Πως έμπλεξες εσύ με τα κρασιά, και άφησες την κανονική δημοσιογραφία, δεν το καταλαβαίνω»,
έλεγε η λατρεμένη μου μανούλα που καμάρωνε μεν για τις επιτυχίες μου αλλά είχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού της μια όχι τόσο αξιοπρεπή εικόνα για τους περί τον οίνο τυρβάζοντες…
Πως έμπλεξα αλήθεια εγώ με τα κρασιά…και μάλιστα όχι τώρα που το κρασί έχει γίνει trend και τσαλαβουτάει στα ποτήρια του κάθε πικραμένος, αλλά 25 χρόνια πριν, όταν γεννιόταν η νέα εποχή του ελληνικού κρασιού…Οι κακές παρέες….τα ταξίδια στο εξωτερικό, επισκέψεις σε οινοποιεία που φάνταζαν εξωπραγματικά, σε εστιατόρια με λίστες που έμοιαζαν σαν τις πλάκες με τις Δέκα Εντολές για μας στην Ελλάδα του τότε…
Έφερνα πίσω καρτελάκια με εξαιρετικές χρονιές για το Μπορντό, ποιες Βουργουνδίες έπρεπε να αναζητήσεις, τα Chablis που αντέχουν σε παλαιώσεις….’άχρηστες πληροφορίες στην αρχή, σιγά σιγά έγιναν μια γλυκιά και γευστική εμμονή…
Κι ύστερα ήρθαν οι μύθοι! Οι μικρές ή μεγάλες αληθινές ιστορίες που συνοδεύουν ανέκαθεν τις προσπάθειες των ανθρώπων σε όλους τους παραγωγικούς τομείς σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Το story telling που λέμε σε απλά ελληνικά…
Όσοι από σας έχετε την τύχη να έχετε επισκεφθεί οινοποιεία, αποσταγματοποιεία, ζυθοποιίες κ.λπ., κ.λπ. στις χώρες της Ευρώπης και το κόσμου έχετε σίγουρα ακούσει κάθε φορά την ιδιαίτερη ιστορία του καθενός.
Παλιούς μύθους και ιστορίες που ξεκινούν μέσα σε πύργους και μοναστήρια, μυστικά παραγωγής που φυλάσσονται με ιερή ευλάβεια από οικογένειες, περνώντας από γενιά σε γενιά, μυστικές συνταγές που κρύβονται σε ασφαλή θησαυροφυλάκια.
Μυθικές ιστορίες καταστροφών που οδήγησαν σχεδόν μαγικά σε αναπτυξιακές εκρήξεις, μικρές ιδέες που έγιναν μεγαθήρια επιχειρηματικότητας.
Κόκκινη κλωστή δεμένη και αρχή του μύθου …
πότε ο ευφάνταστος οραματιστής πατριάρχης,
πότε μια δυναμική γυναίκα που αποστάζει παράνομα ουίσκι τον 17ο αι.,
πότε το ειδικό παλιό εργαλείο που φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού,
πότε οι βασιλικές και αυτοκρατορικές εύνοιες, και οι ιστορίες δεν έχουν τέλος.
Εκεί άρχισα να ονειρεύομαι.
Μήπως όπως οι Αβορίγινες σημάδευαν τις διαδρομές τους με τραγούδια, πρέπει κι εμείς να σημαδεύουμε τις δικές μας με αμπελώνες, cru, vintages, ποικιλίες και παραγωγούς, να συνθέτουμε δρόμους του κρασιού που ενώνουν.
Μήπως πρέπει σοβαρά να αναρωτηθούμε αν αυτοί οι δρόμοι του κρασιού είναι οι δρόμοι που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από τις επικίνδυνες ατραπούς, τις λακκούβες -παγίδες, τις λάσπες, το μποτιλιάρισμα χωρίς διέξοδο;
Μήπως αν τους ακολουθήσουμε ξαναβρεθούμε…Όλοι εμείς που αλλιώς ονειρευτήκαμε…
Έτσι έμπλεξα με το κρασί…
Με μύθο και όνειρα…
Άρχισα να ψηλαφίζω το πρόσωπο του…
Έχετε ψηλαφίσει ποτέ το πρόσωπο ενός κρασιού;
Ένα πρόσωπο που συνθέτουν όχι μόνο τα αμπελοτόπια και οι ποικιλίες αλλά οι προσωπικότητες των ανθρώπων που το παράγουν. Αν αυτοί έχουν όραμα, άποψη, αν έχουν κάτι να πουν σαν άνθρωποι, το λένε στο ποτήρι.
Και τα κρασιά τους κελαηδάνε!
Και ανοίγουν ρωγμές στην καθημερινότητα και στη ρουτίνα, και οδηγούν σε περιπέτειες και συζητήσεις και ταξίδια.
Οδηγούν στην πολυτέλεια που εγώ ευαγγελίζομαι μια πολυτέλεια που δεν εξαρτάται από το χρήμα και το «φαίνεσθε», αλλά από την διάθεση και το «μοιράζεσθε».
Μια πολυτέλεια που εξαρτάται από τη προσωπικότητα, την δημιουργικότητα, το περίσσευμα ψυχής.
Η πολυτέλεια του υλικού πολιτισμού των γεύσεων και των αρωμάτων, που δεν στηρίζεται στο «πόσο κάνει» αλλά στη χαρά που προσφέρει.
Έτσι έμπλεξα με το κρασί… και κάθε χρονιά που περνάει μπλέκω και περισσότερο. Όλο και πιο ουσιαστικά, όλο και πιο δημιουργικά…
Ειδικά στις απίστευτες εποχές που ζούμε θεωρώ και έχω απτές αποδείξεις ότι οι εξισώσεις με παρονομαστή τους καλούς φίλους και το κρασί, λύνονται με επιτυχία.
Οι καλοί φίλοι ως διαχρονική σταθερά.
Το κρασί ως ένα «ζωντανό» ευέλικτο στοιχείο που η εξελικτική του πορεία από τον αμπελώνα έως το ποτήρι, η αλματωδώς βελτιούμενη ποιότητα του και η διεθνής αναγνώρισή του, μόνο αισιοδοξία προκαλεί, προσθέτοντας μερικές χαρούμενες νότες στο μουντό πεντάγραμμο της καθημερινότητας.
Στους δρόμους των πληγωμένων πόλεων που λαχταρούσαν να ακούσουν τα βήματά και τα νυχτερινά μας γέλια, τα wine μπαρ ‘άναψαν ξανά τα φώτα!
Εκεί η ατμόσφαιρα έχει πάντα κάτι από γιορτή, είναι λίγο σαν το μανιτάρι της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων.
Το δαγκώνεις και βρίσκεσαι σ’ ένα τόπο όπου όλα πηγαίνουν καλά, οι άνθρωποι είναι χαρούμενοι και διασκεδάζουν, φλερτάρουν, αγαπιούνται.
Όμως είναι κι αυτοί σαν κι εμάς.
Κλείνουν τα μάτια και τ’ αυτιά στην καθημερινότητα, ανατρέχουν στην «εργαλειοθήκη» του παρελθόντος, τραγουδούν και χορεύουν, ξορκίζοντας με ένα ποτήρι κρασί τον φόβο, τον φόβο που νιώθουμε όλοι εμείς που ακολουθώντας τον ποιητή αποφασίσαμε ότι :
«Ο μόνος δρόμος που μας απομένει τώρα είναι ο κίνδυνος»*.
* Οδυσσέας Ελύτης
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…
