Scroll to top
heteroclito cave & bar a vin | Φωκίωνος 2 & Πετράκη 10563
Share
en el

Αύγουστος

Άτιμο πράγμα ο χρόνος. Βασανιστικός σε νεαρές ηλικίες, μα όσο μεγαλώνουμε, οι κόκκοι την άμμου χύνονται ανεξέλεγκτα στον πάτο της κλεψύδρας. Μεγαλύτερος φόβος, μην ξυπνήσουμε ένα πρωϊ κι αναρωτηθούμε “πως βρέθηκα εδώ, που σπατάλησα τη ζωή μου;”. Κι ο Αύγουστος, τι αντιφατικός μήνας; Τόσα συναισθήματα συμπυκνωμένα σε 31 ημέρες…προσμονή, χαρά, ανεμελιά, λήθη, λύπη, μελαγχολία.  

Η περιπέτεια της ζωής μου, άρχισε ένα πρωϊνό του Αυγούστου, στο μαιευτήριο Έλενα, ακριβώς απέναντι από το σχολείο που αποφοίτησα 18 χρόνια αργότερα. Καμία σχέση με την περιοχή, απλές συμπτώσεις. Τα περισσότερα καλοκαίρια -άρα και τα γενέθλιά μου- τα πέρασα στη Ζάκυνθο. Μεγάλη αγάπη για τον τόπο, όμορφες στιγμές να θυμάμαι. Αρχές δεκαετίας του ’80, μια μεγάλη απώλεια στην οικογένεια. Ο χρόνος λένε ότι επουλώνει την πληγή. Το χαμόγελο και η φωνή του Πάγκη, κρατάει την πληγή ανοικτή για χρόνια – θέλω και μένει ανοικτή, φοβάμαι μην ξεχάσω.  

Την δεκαετία που τ’ αγόρια ωριμάζουν και γίνονται άντρες*, ξέφρενες μέρες και νύκτες στο νησί (κυρίως νύκτες για να ακριβολογούμε). Αντί πρωϊνού φραπέ, γάλα με Kahlúa και πάγο, χτυπημένα στο μίξερ, στου Μαυράτζη. Τα περισσότερα βράδια, Αυγουστιάτης μέχρι τελικής πτώσης, στους Αλιτζερίνους – κάτω από την καμάρα με την Παναγία την Μπεκρού. Χρόνια μετά, είδα στο No Reservations τον Αντώνη, να μαγειρεύει με με τον άλλον Αντώνη, τον Bourdain. 

Φτάνοντας στα 30, ο Αύγουστος αρχίζει και μοιράζεται, στην αρχή στις Κυκλάδες, στη συνέχεια σε τόπους μακρινούς. Ο χρόνος παραμονής στη Ζάκυνθο, συρρικνώνεται σε μονοψήφιο αριθμό ημερών…αποκόβομαι μα δεν ξεχνώ.  

Το σημαδιακό κατώφλι των 40, το γιόρτασα στην Προβηγκία. Λεβάντες, τζιτζίκια και  Django Reinhardt. Με θυμάμαι να τρώω tartines στην παπική Avignon, σαν να μην υπάρχει αύριο. Στο ίδιο ταξίδι, κάναμε βόλτες λίγο πιο βόρεια κι έτσι γεύτηκα στον τόπο τους, Syrah και Grenache. Τότε κατάλαβα, πως κάτι σοβαρό σημαίνει το κρασί για μένα, όχι απλά οινοποσίες και φλυαρίες. 

Η ζωή τα έφερε έτσι και τις επόμενες αυγουστάτικες διακοπές, τις περνάω στην Ιταλία, 8 συνεχόμενα χρόνια και το Tanti Auguri, το ακούω κάθε Δεκαπενταύγουστο στην Lago Maggiore. Οι φίλοι με ρωτάνε “καλά δεν βαριέσαι κάθε χρόνο τα ίδια;”. Λένε ότι η τύχη είναι ανώτερη της αρετής κι εγώ έχω την μοναδική τύχη να γνωρίζω μια ετερόκλητη παρέα, που πλέον αποκαλώ οικογένεια – χωρίς τα βάρη των δεσμών αίματος. Η ετήσια συνάντησή μας, είναι κάθε Αύγουστο στη λίμνη. Τρώμε, πίνουμε, γελάμε και οι όμορφες ημέρες περνάνε γρήγορα. Κόμπος στο λαιμό, την ώρα που ανηφορίζω τον επαρχιακό δρόμο, για να συναντήσω τον αυτοκινητόδρομο, προς Malpensa.   

Όμως, καθοριστικός στη ζωή μου ο Αύγουστος του ’12. Αφετηρία του επόμενου κύκλου ή της δεύτερης νεότητας; Δεν ξέρω, απλά καθοριστικός γι’ αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα εκ των υστέρων, ότι βρισκόμουν χρόνια εγκλωβισμένος στα “πρέπει”, φοβούμενος να αντικρίσω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Και ναι, Παρασκευή 31 Αυγούστου του 2012, με μεγαλειώδη πανσέληνο να ξεπροβάλλει πάνω από την πόλη, σήκωσα τις γρίλιες του heteroclito, κραυγάζοντας με δήθεν αυτοπεποίθηση “έτοιμη; σηκώνω την αυλαία”. Και έτσι, άρχισε η ωραιότερη περίοδος της ζωής μου, παρά το χάος των πρώτων μηνών. Κούραση εκτός ορίων, ανυπόφορη καταπόνηση, πολλά λάθη, όμως έπεφτα για τις λιγοστές ώρες ύπνου και κατά βάθος ήμουν χαρούμενος. Ονειρευόμουν την επόμενη ημέρα, σαν τους πιτσιρικάδες που περιμένουν τον μπαρμπαβασίλη τις γιορτές. Συνεχείς δοκιμές κρασιών και αστείρευτη δίψα για μάθηση. Και τα κατάφερα. Ναι, μετά από 6 χρόνια, μπορώ και πίνω ξένοιαστος ένα ποτήρι μαζί σας, στην μπάρα ή τον πεζόδρομο. Δεν ξεχνώ την ορθοστασία του bar, το κουβάλημα στην κάβα και φυσικά συμμετέχω ισότιμα, όποτε χρειάζεται. Όμως με την Μαντλέν, καταφέραμε και “χτίσαμε” μια υπέροχη ομάδα και δεν δικαιούμαι να παρεμβαίνω στην εκρηκτική νεότητα και τον ενθουσιασμό αυτών των παιδιών. Παράλληλα, έχω αγαπήσει αληθινά πελάτες – φίλοι πια – και αν περάσει καιρός χωρίς να τους δω, πανικοβάλλομαι μήπως κάτι άσχημο έχει συμβεί στη ζωή τους. Συνήθως, τίποτα δεν έχει συμβεί, απλά οι ρυθμοί άλλαξαν. Κι έτσι, όταν συναντηθούμε ξανά, σηκώνουμε τα ποτήρια, φωνάζοντας “υγεία!”. 

Είναι 31 Αυγούστου 2018, ξεκινάει ο έβδομος χρόνος στο heteroclito και έχω την ανάγκη να σας πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.  

 

*μεγάλος μύθος ότι άντρας = ωριμότητα. Σε οποιαδήποτε φάση της ζωής μας, πετάξτε μας μια μπάλα και θα τρέξουμε να την κλωτσήσουμε. 

Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...

Σχετικά Άρθρα

Το κρασί ενώνει

Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…

Δημήτρης Κούμανης 06/03/2022

Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης

Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…

Νίκος Πανίδης 05/03/2022

Περί ακρίβειας και άλλων δεινών

Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…

Δημήτρης Κούμανης 16/02/2022

Time After Time

Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…

Δημήτρης Κούμανης 13/12/2021