Δημήτρης Κούμανης / 23.03.2019
Ραψάνη
Πιθανά ακούγομαι εστέτ, όμως πιστεύω ακράδαντα, ότι μόνο όταν έχεις περπατήσει το αμπέλι, απολαμβάνεις αληθινά το κρασί που πίνεις.
Όταν διαβάζουμε το τεχνικό δελτίο ενός κρασιού, φανταζόμαστε τις συνθήκες. Όταν κάτσουμε να ξαποστάσουμε κάπου γύρω από το αμπέλι, αισθανόμαστε τ’ αρώματα, τις τανίνες, την οξύτητα.
Πριν δύο εβδομάδες, είχα την τύχη να με ξεναγήσει ο Αποστόλης Θυμιόπουλος, στα μαγικά αμπελοτόπια της Ραψάνης. Μικρά, διάσπαρτα αμπελοτεμάχια, παλαιά αυτόριζα σε συνδυασμό με νέες φυτεύσεις, στη “σκιά” του Ολύμπου και την αύρα του Θερμαϊκού.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στο κρασί. Η Ραψάνη Terra Petra που παράγει από τα 110 στρέμματα τα οποία απέκτησε σταδιακά, είναι ήδη αξιομνημόνευτο κρασί.
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Sbagliato
Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να βρει ένα “απάγκιο λιμάνι” στη ζωή του. Συχνά είναι η γενέθλια γη, ο τόπος καταγωγής κι άλλες φορές, η πρώτη αίσθηση σ’ ένα μέρος άγνωστο. Αυτή η διάχυτη συγκίνηση όταν πρωτοαντικρίζεις μια εικόνα, αυτή η γλυκιά θλίψη, που νιώθεις κάθε φορά που την αποχαιρετάς, προσμένοντας την επόμενη.
Φήμη ή ευτελισμός;
Ο τόπος αλλά και ο τρόπος καλλιέργειας της αμπέλου, το έδαφος, το κλίμα, οι καιρικές συνθήκες της εκάστοτε χρονιάς, αλλά και οι αμπελουργικές συνήθεις των διαφόρων περιοχών, μαζί με τον ιδιαίτερο παράγοντα που ακούει στον όρο μικροκλίμα, συνθέτουν την περίφημη έννοια του terroir.
σχεδόν 5 π.μ.
14 ημέρες εγκλεισμού, δεν είναι εύκολο πράγμα, δύσκολα περνάει ο χρόνος. Ότι κι αν αποφασίσω να κάνω, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνει ημιτελές. Το μυαλό φεύγει, σχεδόν αδύνατο να εστιάσω σ’ ένα πράγμα, να συγκεντρωθώ.
Changes
Το ότι η γη νοσεί -ανίατα σχεδόν- το είχε διαγνώσει κίολας από το 1912 ο νομπελίστας δρ. Αλέξις Καρέλ.
