Μας θυμάμαι στο Θησείο. Καλοκαίρι. Σε τραπεζάκια με λίγη σκιά, γιατί θέλαμε ήλιο. Να μας χτυπάει το πρόσωπο, να μας ζεσταίνει την καρδιά. Κυρίως όμως να αντανακλά και να παραμορφώνει τα προβλήματά μας.
Να πίνουμε το κόκκινο κρασί μας. Χωρίς απαίτηση για συγκεκριμένη ετικέτα. Ότι είχε το μαγαζί να μας προτείνει. Αρκεί να μην είναι στυφό, πεταγόμουν εγώ. Αρκεί να είναι κόκκινο, πεταγόσουν και εσύ. Γέλια. Σκουντήματα. Έγερνε ο ένας πάνω στον άλλο. Με φώναζες με το επίθετο. Και κόλλαγες και ένα “μου” στο τέλος. Έτσι προσφωνούν ο ένας τον άλλον οι άνθρωποι που νιώθουν οικεία, λένε. Και ένα “αχ”. Και ξανά το επίθετό μου. Δικό σου. Και το “αχ” και των δυο μας. Να ξεκινάμε με ποτήρι και να απορούμε λίγη ώρα μετά γιατί δεν πήραμε μπουκάλι, αφού ξέραμε ότι το ένα ποτήρι εμάς δεν μας φτάνει. Πως θα μπορούσε άλλωστε; με τόσο φως, τόσα λόγια, τόσα θέματα να τεθούν και να αναλυθούν για να καταλήξουν άλυτα και πάλι…
Μας θυμάμαι στο Θησείο. Καλοκαίρι. Σε τραπεζάκια με λίγη σκιά, γιατί θέλαμε ήλιο. Να μας χτυπάει το πρόσωπο, να μας ζεσταίνει την καρδιά. Κυρίως όμως να αντανακλά και να παραμορφώνει τα προβλήματά μας.
Να πίνουμε το κόκκινο κρασί μας. Χωρίς απαίτηση για συγκεκριμένη ετικέτα. Ότι είχε το μαγαζί να μας προτείνει. Αρκεί να μην είναι στυφό, πεταγόμουν εγώ. Αρκεί να είναι κόκκινο, πεταγόσουν και εσύ. Γέλια. Σκουντήματα. Έγερνε ο ένας πάνω στον άλλο. Με φώναζες με το επίθετο. Και κόλλαγες και ένα “μου” στο τέλος. Έτσι προσφωνούν ο ένας τον άλλον οι άνθρωποι που νιώθουν οικεία, λένε. Και ένα “αχ”. Και ξανά το επίθετό μου. Δικό σου. Και το “αχ” και των δυο μας. Να ξεκινάμε με ποτήρι και να απορούμε λίγη ώρα μετά γιατί δεν πήραμε μπουκάλι, αφού ξέραμε ότι το ένα ποτήρι εμάς δεν μας φτάνει. Πως θα μπορούσε άλλωστε; με τόσο φως, τόσα λόγια, τόσα θέματα να τεθούν και να αναλυθούν για να καταλήξουν άλυτα και πάλι…
Και να σου πω τι κάνω και πως είμαι και πόσο συγκρουσιακή είναι η σχέση με τον αγαπημένο μου. Και να μου πεις ότι φταίω εγώ γιατί είμαι σαρωτική και δεν με προλαβαίνει κανείς, αλλά και πόσο δίκιο έχω γιατί υπάρχουν λόγοι που είμαι έτσι, γιατί δεν πήρα την αγάπη που χρειαζόμουν όπως την χρειαζόμουν από την πρωτότυπη πηγή και πόσο με καταλαβαίνεις που και εσύ την αναζητάς και την αναζητάς και ποτέ δεν την βρίσκεις και όταν την βρίσκεις φεύγεις, γιατί φοβάσαι. Και πάλι γελούσαμε και πάλι αγκαλιαζόμαστε και πάλι κάναμε τρυφεράδες. Πόσες τρυφεράδες…και να θυμάσαι, μου έλεγες, ποια είσαι! Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό! Ειδικά στα δύσκολα! Και δεν είχα ξανακούσει πιο γλυκιά και ουσίας κουβέντα. Το ξεχνούσα πάντα βέβαια όταν ερχόταν η ώρα να το θυμηθώ…και τα σενάριά σου. Ένα υπέροχο, τελευταίο που είχες γράψει. Ιστορία αγάπης. Ατέλειωτης. Που θα το πήγαινες εδώ και εκεί. Που ανησυχούσες ότι δεν θα τα καταφέρεις. Που ήθελες να σου επαναλαμβάνω πόσο υπέροχο ήταν. Αλήθεια; ρωτούσες επίμονα. Αλήθεια, απαντούσα δυνατά! Και έμειναν στη μέση….
Και τα ποιήματά σου. Αυτά πρόλαβαν. Εκδόθηκαν. Και θα είναι πάντα εκεί να σε καθρεφτίζουν. Να, σαν να πετάγεσαι πίσω από κάθε λέξη τους, με δυνατά γέλια και να μου φωνάζεις πόσο με αγαπάς και πόσα έχω καταφέρει και αν δεν μου το’ χει πει ποτέ κανείς, εσύ θα μου το πεις! Αυτό μου έγραψες και μία ημέρα πριν φύγεις…Και αυτό θα κρατήσω για πάντα στην καρδιά μου, γεύση γλυκόπικρη, αγάπης.
Θα μου λείψεις Χρήστο μου. Πολύ.
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…
