Σκέφτομαι λοιπόν, ότι πίνοντας ένα μπουκάλι κρασί, αυτό που τελικά μας μένει, αυτό που μας αφήνει το δακτυλικό αποτύπωμα του κρασιού, είναι η επίγευση.
Η επίγευση αφορά τα αρώματα που μένουν στην οπισθορινική κοιλότητα του καταναλωτή και είναι άμεσα εξαρτημένη με όλες τις επιμέρους παραμέτρους του κρασιού. Ως γνωστόν όλα ξεκινάνε απο το αμπέλι, με τον τρόπο καλλιέργειας, άροσης και λίπανσης να καθορίζουν το τελικό προϊόν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα ταξίδι που έκανα το 2016 με τους συμφοιτητές μου απο το μεταπτυχιακό, σε μια γνωστή οινοπαραγωγική ζώνη της Ελλάδας. Εκείνη λοιπόν την χρονιά, τα περισσότερα αμπέλια είχαν χτυπηθεί σφοδρά απο ωίδιο, με αποτέλεσμα τα αμπέλια αλλά και οι ίδιοι οι οινοπαραγωγοί να υποφέρουν, εκτός απο έναν παραγωγό που εφάρμοζε και φυσικά ακόμα εφαρμόζει βιοδυναμικές πρακτικές στον αμπελώνα του και με περηφάνια μας έδειξε πόσο γερά και ευτυχισμένα ήταν τα αμπέλια του! Μα πραγματικά ξεχώριζαν σαν όαση ανάμεσα στη νοσηρή εικόνα των υπολοίπων καρπών της περιοχής.

Και φτάνουμε στο τελικό προϊόν το κρασί: γηγενείς ζύμες ή επιλεγμένο στέλεχος;
Τι απο τα δύο θα χαράξει το δρόμο και την πορεία που θα πάρει το σταφύλι μας; Μας ενδιαφέρει ένα αρωματικό προϊόν, που έχει σύντομη ζωή και μετά πέφτει με με συναφή αποτελέσματα που προσφέρει το botox -καθότι ωραία τραβιέται το πρόσωπο με την πλαστικούλα, αλλά δυστυχώς κρατάει μόνον για λίγους μήνες ή μας ενδιαφέρει ένα λιγότερο θεαματικό αποτέλεσμα, με ιστορία που θυμίζει Benjamin Button; Στην εν λόγω ταινία, ο ‘’φουκαράς” ο Brad Pitt, γεννήθηκε γέρος και κουρασμένος, αλλά όσο πέρναγαν τα χρόνια και οι άλλοι κακογερνούσαν, αυτός άκμαζε και ομόρφαινε!