Και τότε γύρισα και τις είδα.

Ήταν πέντε. Στριμωγμένες σε ένα τραπέζι για τρεις. Με τις καρέκλες τους η μία δίπλα στην άλλη. Κοντά. Με τα μαλλιά τους καλοχτενισμένα. Με ρούχα φωτεινά. Με τα κοσμήματά τους όλα. Και με εκείνα τα απίθανα ρολόγια στα χέρια τους. Αυτά τα παλιά, τα μικρά, με τα στενά λουράκια σε μαύρο συνήθως ή ταμπά χρώμα. Φορεμένα όχι ακριβώς στον καρπό. Λίγο πιο πάνω. Έτσι που να πιέζουν το δέρμα και αυτό να ασφυκτιά κάτω από το κούμπωμά τους. Το δέρμα. Όχι εκείνες. Εκείνες αντίθετα λικνίζονταν απελευθερωμένες η μία προς την άλλη, γέρνοντας πίσω και πάλι μπροστά στις άβολες καρέκλες και το θρόισμά τους έμοιαζε με αυτό των δέντρων ένα φθινοπωρινό χάραμα με λίγη ψυχρούλα.

Έμεινα να τις παρατηρώ, με τις εκνευρισμένες σκέψεις μου ακινητοποιημένες. Απολάμβαναν τη γεύση του πρωινού ελληνικού καφέ τους, σίγουρα ψημένο στη χόβολη, όπως τους ταιριάζει και θαύμαζαν τα απλωμένα στο τραπέζι κεντήματά τους. Κόκκινες, πράσινες, κίτρινες κλωστές όλο ζωηράδα, όπως και οι ίδιες.

Πέντε νεαρές γυναίκες, άνω των 65, μιλούσαν δυνατά και γελούσαν πηγαία, όπως ακριβώς ταιριάζει στη γλύκα της γεύσης που έχει η έβδομη μέρα της εβδομάδας. Η πιο επίσημη από όλες, για τη δική τους γενιά. Η ξεχωριστά δική τους.

Πέντε φίλες. Μία εικόνα. Τρυφερή.

Έδιωξε τις εκνευρισμένες σκέψεις μου. Κατήργησε τις προσδοκίες μου και με γλίτωσε τελικά και από τη θλίψη της μη εκπλήρωσής τους.