Οι δρόμοι και πάλι στεγνοί. Περίεργο το φετινό καλοκαίρι, σχεδόν καταθλιπτικό. Ο ήλιος πέφτει και με την τρίτη μανιβελιά, η Vespa παίρνει μπρος. Καπνός από την εξάτμιση, μίγμα βενζίνης και λαδιού στα ρουθούνια. Αυτός ο ήχος δεν έχει μελωδία, σε κάποιους όμως προκαλεί ευτυχία. Η πρώτη τερματίζει. Ξεκινάει η αστική περιήγηση προσπερνώντας την λούμπεν Κουμουνδούρου. Στην στάση το αδιαχώρητο, ζωές που επιστρέφουν στο κέντρο φιλοξενίας Σκαραμαγκά. Σακούλες γεμάτες προμήθειες, όνειρα άδεια, αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης στον Βορρά.

Περνώντας την Αγησιλάου, ένα μπουλούκι μεσήλικων τουριστών προσπαθεί να προσανατολιστεί απ’ το tablet. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, ανθρώπινα ερείπια κοιτάζουν τους εισβολείς. Τα ερείπια μένουν πάντα ερείπια, δεν χρειάζονται επιθετικό προσδιορισμό. Στην πλατεία Αυδή γέλια, τσίπουρα και λυμένα σανδάλια. Συνάθροιση των πιο όμορφων ηλικιών. Ανεμελιά, η απάντηση στη σοβαροφάνεια. Λίγο πριν την Αχιλλέως, σκιές περνούν το κατώφλι με την αναμένη λάμπα. Το κόκκινο ξεθώριασε, σαν το χαμόγελο των κοριτσιών που περιμένουν μέσα.

Καραϊσκάκη, Βάθης, χάλι μαύρο. Διαμερίσματα γεμάτα κατσαρίδες. Η τιμή super, το deal τίμιο. Το Αρχαιολογικό Μουσείο φωτισμένο. Στα σκαλιά, μια παρέα πιστιρικάδων πίνει μπύρες. Η Πατησίων μισοάδεια. Κανείς δεν κοιτάει όσες γεράσουν, ακόμα κι αν παραμένουν γοητευτικές. Για μένα είναι πάντα όμορφη. Κάθε φορά που την αντικρύζω, ένα χαμόγελο διαγράφεται. Η πλατεία Αγίου Γεωργίου, εχεί ξανά ζωή. Στην Φωκίωνος φασαρία χωρίς αιτία. Περασμένα μεγαλεία. Ρότα για την παλιά γειτονιά. Σταματάω στην Κυψέλη του Βιβλίου. Αλήτες του Ντάρμα το ’85, στη συνέχεια δανεικό κι αγύριστο. Ώρα για ένα ποτήρι Guinness. Άσπρο μουστάκι στο άνω χείλος, καφές και καραμέλα στο στόμα. Είναι αυτές οι μικρές απολαύσεις, που ξεχειλίζουν ευχαρίστηση. Η ανθρωπογεωγραφία έχει αλλάξει. Μνήμες κρατούν την γειτονιά ζωντανή.

Ώρα για επιστροφή στ’ αποστειρωμένα προάστια.