Σαββατόβραδο και μαζευόμαστε σπίτι για κρασί και κουβέντα. Υγρό βράδυ, άπνοια, η παραλιακή μποτιλιαρισμένη από i wanna be a clubber. Αν και γνωρίζουν τον όρο clubbing οι πιτσιρικάδες, δυσκολεύονται στον τρόπο. Στον βωμό του gaming και του chatting, δεν έμαθαν να επικοινωνούν. Τα πολλά dB δεν είναι ανασταλτικά, η μη έκφραση συναισθημάτων είναι καταστροφική. Αν δύο γενιές μεγάλωσαν με “τα ναρκωτικά σκοτώνουν”, τώρα άραγε ποιο είναι το τσιτάτο;

Ξεκινάμε το φαγητό καθυστερημένα. Τα ορεκτικά οριακά ζεστά. Κάποιος διαδικτυακός σταθμός παίζει ambient, άσχετα ακούσματα με την περίσταση.

Ανοίγουμε την πρώτη φιάλη. Μεγάλη αδυναμία το Sylvaner του Ostertag. Μετά από δύο γουλιές χαλαρώνουμε, η γλώσσα λύνεται. Μαζί με την Σοφία την Μαντλέν και τον Νίκο, ο Peter, αμερικανός οινοχόος που παρά τα 30 του χρόνια, έχει κάνει μεγάλη διαδρομή. Η επόμενη φιάλη είναι Sancerre του Mellot. Κάθε φορά που συναναστρέφομαι τέτοιους ανθρώπους -συνήθως νεοκοσμίτες- ειλικρινά ενθουσιάζομαι, με την ευκολία που “αλλάζουν” ζωή. Τι σχέση έχει το βιομηχανικό Ντιτρόιτ που μεγάλωσε ο Peter, με την κοσμοπολίτισσα Νέα Υόρκη που δούλεψε για 7 χρόνια και το zen Σαν Φρανσίσκο που εργάζεται τελευταία; Για όσους γνωρίζουν έστω και στο ελάχιστο τις Η.Π.Α, δεν υπάρχει τίποτα κοινό, όμως στο αμερικανικό όνειρο, τίποτα δεν είναι ανασταλτικό, για να εξελίξεις την ζωή σου. Ακόμα και με το θλιβερό ζεύγος, ούτε το χρώμα, η θρησκεία ή η γλώσσα είναι εμπόδιο, αρκεί να έχεις άδεια εργασίας και όρεξη. Η Ευρώπη των 27 -χωρίς το Ηνωμένο Βασίλειο, ας είμαστε ρεαλιστές- έμεινε πίσω, αυτή είναι η οδυνηρή πραγματικότητα. Ασαφής ενοποίηση χωρίς όραμα, αόριστα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ο καθένας την πάρτη του λοιπόν, στην Γηραιά.

Ανοίγουμε συνέχεια νέα μπουκάλια. Το Taxibeat θα έχει την τιμητική του απόψε. Στην συζήτηση αναφέρω, ότι Ντιτρόιτ για μένα σημαίνει Iggy Pop και πρωτόλειοι ήχοι της underground house σκηνής, στις αρχές των 80s. Ο Peter απαντά κυνικά, “ωραία όλα αυτά, αλλά στο Ντιτρόιτ είχαμε την Motown Records, μην το ξεχνάτε”.

Το τελευταίο μπουκάλι, ήταν ένα σερβικό ερυθρό natural που έφερε ο Νίκος, το Crna Tamjanika απ’ το οινοποιείο Bikicki. Ήταν νόστιμο, θέλουμε να είμαστε πολίτες του κόσμου, μα είμαστε “καταδικασμένοι” στην γειτονιά των Βαλκανίων.