Ο εσώτερος εαυτός σε κάνει καμιά φορά, όπως ενδεχομένως θα έλεγε και ο Σεφέρης σε ελεύθερη απόδοση, να νιώθεις ξένος παντού.

Ακόμα και ανάμεσα σε όσα θα πίστευες ότι είναι τα περισσότερο δικά σου. Είναι αυτό το μέσα που πετάγεται άξαφνα στις πιο “στρωμένες” δήθεν στιγμές σου και πιέζει να βγει προς τα έξω. Σε μία στιγμή που εσύ δε θέλεις.

Σε μία στιγμή που νομίζεις ότι δεν μπορείς. Αυτός αγνοεί επιδεικτικά το συναίσθημά σου και επιμένει. Σε “σπρώχνει” φωνάζοντας ότι τον προσπέρασες ανύπαρκτος σαν κλέφτης, γρήγορα και σιωπηλά για να μην σε αντιληφθεί κανείς.

Αλλά δεν υπολόγισες ότι από τον εαυτό σου δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις.

Δεν σκέφτηκες πως όποιος και αν προσπαθείς να γίνεις ή τυχόν έγινες ήδη, υπάρχει πάντα ένα κομμάτι, μικρό ή μεγάλο, διαφορετικό για τον καθένα μας, που παρέκαμψες.