Απολλώνιο Πρόβλημα
Ο εσώτερος εαυτός σε κάνει καμιά φορά, όπως ενδεχομένως θα έλεγε και ο Σεφέρης σε ελεύθερη απόδοση, να νιώθεις ξένος παντού.
Ακόμα και ανάμεσα σε όσα θα πίστευες ότι είναι τα περισσότερο δικά σου. Είναι αυτό το μέσα που πετάγεται άξαφνα στις πιο “στρωμένες” δήθεν στιγμές σου και πιέζει να βγει προς τα έξω. Σε μία στιγμή που εσύ δε θέλεις.
Σε μία στιγμή που νομίζεις ότι δεν μπορείς. Αυτός αγνοεί επιδεικτικά το συναίσθημά σου και επιμένει. Σε “σπρώχνει” φωνάζοντας ότι τον προσπέρασες ανύπαρκτος σαν κλέφτης, γρήγορα και σιωπηλά για να μην σε αντιληφθεί κανείς.
Αλλά δεν υπολόγισες ότι από τον εαυτό σου δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις.
Δεν σκέφτηκες πως όποιος και αν προσπαθείς να γίνεις ή τυχόν έγινες ήδη, υπάρχει πάντα ένα κομμάτι, μικρό ή μεγάλο, διαφορετικό για τον καθένα μας, που παρέκαμψες.
Ο εσώτερος εαυτός σε κάνει καμιά φορά, όπως ενδεχομένως θα έλεγε και ο Σεφέρης σε ελεύθερη απόδοση, να νιώθεις ξένος παντού.
Ακόμα και ανάμεσα σε όσα θα πίστευες ότι είναι τα περισσότερο δικά σου. Είναι αυτό το μέσα που πετάγεται άξαφνα στις πιο “στρωμένες” δήθεν στιγμές σου και πιέζει να βγει προς τα έξω. Σε μία στιγμή που εσύ δε θέλεις.
Σε μία στιγμή που νομίζεις ότι δεν μπορείς. Αυτός αγνοεί επιδεικτικά το συναίσθημά σου και επιμένει. Σε “σπρώχνει” φωνάζοντας ότι τον προσπέρασες ανύπαρκτος σαν κλέφτης, γρήγορα και σιωπηλά για να μην σε αντιληφθεί κανείς.
Αλλά δεν υπολόγισες ότι από τον εαυτό σου δεν μπορείς ποτέ να ξεφύγεις.
Δε σκέφτηκες πως όποιος και αν προσπαθείς να γίνεις ή τυχόν έγινες ήδη, υπάρχει πάντα ένα κομμάτι, μικρό ή μεγάλο, διαφορετικό για τον καθένα μας, που παρέκαμψες.
Ένα τόσο δα μικρό “θέλω” που το στρίμωξες άβολα σε μια βαθιά γωνία.
Ένα μεγάλο “όχι” που το στόλισες “ναι” και το παρέδωσες.
Ένα “ίσως” που το πρόφερες με σιγουριά.
Όλοι έχουμε έναν τόσο δικό μας ξένο, κρυμμένο βαθιά μέσα μας. Τον φανερώνουμε συνήθως όταν είμαστε μόνοι και νιώθουμε ασφαλείς. Ένα σύνολο εικόνων, σχεδόν μία παράλληλη ζωή ζει εντός μας. Και δεν είναι πάντα και μόνο βασανιστική. Είναι και θεραπευτικά υποστηρικτική στην ερημιά της καθημερινής ρουτίνας. Είναι και ελπιδοφόρα στα ανέλπιδα αδιέξοδά μας. Μπορεί να είναι και αέρας που τροφοδοτεί μία μισή ανάσα. Μία γεύση γλυκιάς περιπλάνησης στην πιο δικιά μας βόλτα. Που όσο και αν θέλουμε, δεν αναμεταδίδεται ατόφια για να μπορεί και να μοιραστεί με τους άλλους, δικούς και ξένους.
Και δεν πειράζει. Ας είναι μόνο δική μας. Με μία γεύση…εγωισμού. Καθόλου πικρή. Μόνο ανθρώπινη.
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…