Επιλέγω τη μία από τις τέσσερις φιάλες Dettori 2013 που αγόρασα πρόσφατα. Ζόρικη αρχή με 16,5% αλκοόλ και μπόλικα αζύμωτα σάκχαρα. Η Σαρδηνία έχει μεγάλη οινοποιητική παράδοση, με σημαντικές τοπικές ποικιλίες, όμως παραμένει άγνωστη στους Έλληνες οινόφιλους. Στα βόρεια του νησιού, ο Alessandro Dettori παράγει περιορισμένη ποσότητα κρασιών, που αντικατοπτρίζουν τον τόπο του. Ο ίδιος δηλώνει “the no natural, natural winemaker”. Από το μοναδικό αμπελοτόπι, με αυτόρριζα κλήματα άνω των 60 ετών της τοπικής ποικιλίας Cannonau (ορισμένοι ισχυρίζονται ότι είναι κλώνος Grenache, αλλά μάλλον απλά μοιάζει) με ελάχιστη παρέμβαση στην καλλιέργεια και οινοποίηση, και στυλ που παραπέμπει σε Barolo του 19ου αιώνα. Δεν χρησιμοποιεί καθόλου βαρέλια, μόνο τσιμεντένιες δεξαμενές. Κρασί εξαιρετικά πολύπλοκο, που εξελίσσεται συνέχεια στο ποτήρι. Αν και υψηλόβαθμο, δεν κουράζει. Η συνολική παραγωγή αυτής της ετικέτας, δεν ξεπερνά τις 2.000 φιάλες. Το Dettori και το “Let’s Spend The Night Together” είναι η αφορμή για να παρεκτραπούμε.

Πριν τη δεύτερη έφοδο στην κάβα, κόβω λίγο τυρί. Νιώτικο κατσικίσιο, Tomme Σαβοϊας, δυο παξιμάδια, ελιές και ντοματάκια. Για να είμαστε χαρούμενοι, δεν χρειάζονται πολυτέλειες. Είπαμε ότι “η πραγματικότητα είναι το παραμύθι”. Ακόμα μία γουλιά, για να συνεχίσω.

Ήρθε η ώρα αυτής της ξεχασμένης φιάλης Cà del Vént 2011, αυτού του ρωμαλέου Cabernet Sauvignon από την Franciacorta. Συνολική παραγωγή της εσοδείας 5.328 φιάλες, 16% αλκοόλ, σάκχαρα 3,3g/L. Την φύλαγα μήνες, την έδωσα πρόσφατα στη LiFO για φωτογράφιση και σκόπευα να την απολαύσω με φίλους, την περίοδο των γιορτών. Ήρθε στο μυαλό μου ο πίνακας του Hieronymus Bosch, για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, αλλά ομολογώ καμία εγκράτεια. Το tire–bouchon διεισδύει στο φελλό και ξεκίνησε να παίζει το “Rock N Roll Suicide”. Το album αγορασμένο από το δισκοπωλείο Metropolis, 3.000 δραχμές.