Διάλογοι δίχως πλήξη
Oι διάλογοι που αγαπήσαμε έχουν κάτι από τη γεύση του έρωτα που χάσαμε…
«Με τρομάζει η πλήξη των διαλόγων μας με τους άλλους» μοιράζομαι με έναν από αυτούς τους άλλους και με κοιτάζει μειδιάζοντας έκπληκτος! «Τι σε τρομάζει»; με ρωτάει σχεδόν επιθετικά! «Η πλήξη των διαλόγων μας με τους άλλους», επαναλαμβάνω καταφατικά. «Έχει τρελαθεί ο καιρός σήμερα μου φαίνεται. Το πρωί ξεκίνησα με την ομπρέλα και τώρα έχει ήλιο», μου απαντά παρακάμπτοντας την επανάληψή μου με μία άλλη, άσχετη κατάφαση, δική του. «Ναι, ο καιρός. Έχει τρελαθεί. Βροχή το πρωί, ήλιος το μεσημέρι» μουρμουρίζω πλήττοντας…
Διάλογοι δίχως πλήξη
Oι διάλογοι που αγαπήσαμε έχουν κάτι από τη γεύση του έρωτα που χάσαμε…
«Με τρομάζει η πλήξη των διαλόγων μας με τους άλλους» μοιράζομαι με έναν από αυτούς τους άλλους και με κοιτάζει μειδιάζοντας έκπληκτος! «Τι σε τρομάζει»; με ρωτάει σχεδόν επιθετικά!
«Η πλήξη των διαλόγων μας με τους άλλους», επαναλαμβάνω καταφατικά. «Έχει τρελαθεί ο καιρός σήμερα μου φαίνεται. Το πρωί ξεκίνησα με την ομπρέλα και τώρα έχει ήλιο», μου απαντά παρακάμπτοντας την επανάληψή μου με μία άλλη, άσχετη κατάφαση, δική του. «Ναι, ο καιρός. Έχει τρελαθεί. Βροχή το πρωί, ήλιος το μεσημέρι» μουρμουρίζω πλήττοντας…
Τί είναι αυτό που μας εμποδίζει να μοιραστούμε ξεχωριστές κουβέντες με τους άλλους; Αναρωτιέμαι. Τους όποιους άλλους. Της ευρύτερης, αλλά και της πιο δικής μας ζωής.
Γιατί κάθε μέρα επαναλαμβάνουμε τις ίδιες φράσεις, με τον ίδιο τρόπο, για τα ίδια θέματα στους ίδιους ανθρώπους; Σε όλους μας τους ανθρώπους; Ο καιρός που τρελάθηκε, η κρίση που μας εξάντλησε, η δουλειά που δεν αντέχουμε, τα παιδιά που δεν έχουμε που να αφήσουμε, ο χρόνος που δεν προλαβαίνουμε.
Τί γίνεται με τους ασυνήθιστους διαλόγους, τους εμπνευσμένους, αυτούς που μας αφορούν πραγματικά;
Πόσο πεισματικά και επαναλαμβανόμενα κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας επιλέγοντας με σίγουρη χαρά την πλήξη, από φόβο μη τυχόν και ο άλλος, ακόμα και ο πιο δικός μας, κυρίως ο πιο δικός μας, μας μπλέξει σε ένα διάλογο που θα σπάσει τη σιωπή μας και θα εκθέσει την αλήθειά μας.
Πώς αλήθεια θα απαντούσαμε σε μία ερώτηση σαν αυτή της Γιελένα προς τον αφηγητή του βιβλίου «Το φάντασμα του Αλεξάντρ Βόλφ»:
«Πες μου πώς ζούσες μέχρι τώρα, ποιους αγάπησες και πόσο ευτυχισμένος ήσουν»;
Για τα πρώτα λεπτά, σίγουρα θα σιωπούσαμε ταραγμένοι.
Μετά όμως θα απαντούσαμε όπως ακριβώς απάντησε και ο αφηγητής: «Δεν ξέρω από πού ν’ αρχίσω. Κάθε πρωί που ξυπνάω, σκέφτομαι ότι η ζωή μου…….» και συνέχισε απαντώντας, για ώρα. Και αυτό δεν θα ήταν αναγκαστικά η εξιστόρηση της ζωής μας, όπως εξηγεί και ο ίδιος για τον εαυτό του, αλλά το πώς αισθανόμαστε και οπωσδήποτε αυτό δεν θα ήταν πλήξη. Και θα ολοκληρώναμε την απάντησή μας, όπως ακριβώς και οι ήρωες του βιβλίου:
……η Γιελένα έβαλε στα ποτήρια κρασί, ένα ιδιαίτερο, αρωματικό & δυνατό κρασί και είπε: «Σε τι θα πιούμε;»
«Στο να μη συνηθίσουμε», θα απαντούσαμε και εμείς, όπως ακριβώς της απάντησε και εκείνος.
«Στο να μην πλήττουμε», θα παρέφραζα εγώ. Επιτέλους, να μην πλήττουμε.
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…
