Όταν πριν μια δεκαετία, είδα να διαφημίζονται τα κρασιά του Bordeaux στο παρισινό metro, άρχισα να γίνομαι καχύποπτος, ότι ο δείκτης πωλήσεων, έχει πάρει διαστάσεις ελεύθερης πτώσης.

Οι καταναλωτές από καιρό είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στην ονομαστή προέλευση, από αναρίθμητα άρθρα, που μιλούσαν για “καμμένη γη”, λόγω της υπερβολικής χρήσης ζιζανιοκτόνων.
Τους θλιβερούς αριθμούς των πωλήσεων, “έσωζαν” νεόπλουτοι Ασιάτες, που εξακολουθούσαν να καταναλώνουν με δέος, κρασιά της περιοχής.
Η γενικότητα αυτή δεν σήμαινε, ότι απειλούνταν η φήμη και το κύρος μυθικών κτήματων -έτσι τουλάχιστον νόμιζα.

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχω περίεργη σχέση. Τα θαυμάζω, αλλά με φοβίζουν. Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε χωρίς αυτά, όμως κατά την πορεία, έκαναν τη διαφορά στην κοινωνικότητά μας.

Σήμερα το πρωί χαζεύοντας στον “ρουφιάνο”, αντίκρισα έκπληκτος χορηγούμενη ανάρτηση από αθηναϊκή chic pizzeria, που διαφήμιζε ένα θρυλικό μπορντολέζικο κρασί που έχει στη λίστα του.

Σκόπιμα δεν αναφέρω την τιμή του, διότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ο χαρακτηρισμός “θρυλικό”, πιθανά υποδηλώνει τον αριθμό των ψηφίων.