Εκείνος προσπαθούσε να καταγράψει. Να εναρμονιστεί με τις νέες τάσεις. Αγόρασε και ένα σημειωματάριο, από αυτά με τα επιτυχημένα αποφθέγματα για το πλάνο της καθημερινής ευτυχίας. Ωστόσο, καμία έμπνευση. Μέρες τώρα, αυτά τα τελευταία λίγα χρόνια. Ώσπου εκείνο το απόγευμα η φίλη τηλεφώνησε ξαφνικά. Να βγουν πρότεινε, να πάνε σε ένα ωραίο μαγαζί που είχε υπόψη της να τα πουν λιγάκι. Να πειστούν ότι έχει μείνει λίγο καλοκαίρι ακόμα και ας είχαν γυρίσει από τις διακοπές. Και βγήκε. Μπήκε στον ωραίο κήπο του ωραίου μαγαζιού. Κάθισε αναπαυτικά στο σκαμπό, δίπλα στη φίλη του, στο μπαρ του κήπου. Βολεύτηκε. Ένας ευγενικός bar tender τους σέρβιρε τα ποτήρια λευκό κρασί που είχαν παραγγείλει και τα τσούγκρισαν σιγανά στην υγειά τους. Η απαλή γεύση της πρώτης γουλιάς του δρόσισε τη διάθεση. Η φιλική κουβέντα τη διατήρησε δροσερή. Ο ωραίος κήπος, ο μισός ουρανός που φαινόταν πάνω, ανάμεσα στα ψηλά δέντρα του χώρου, ο ήχος της μουσικής. Όλα μαζί σχεδίασαν μία εμπνευσμένη στιγμή. Αυθόρμητη, σαν έτοιμο από καιρό σχέδιο ευτυχίας. Εκείνο το βραδάκι μίας καθημερινής μέρας σε έναν καθημερινό κήπο ενός μαγαζιού μιας γειτονιάς. Ένιωσε χαρούμενος. Η ζωή όπως την ξέρω, σκέφτηκε. Απεχθάνεται τα μεγαλειώδη, οργανωμένα σχέδια. Της αρκεί μία απλή, καθημερινή στιγμή για να σε δροσίσει. Και παρήγγειλε και δεύτερο ποτήρι, από το ίδιο κρασί. Είχε ενδιαφέρουσα γεύση, γύρισε και είπε στη φίλη του.

photo by Adam Nalapraya