Scroll to top
heteroclito cave & bar a vin | Φωκίωνος 2 & Πετράκη 10563
Share
en el

Εμπιστοσύνη, σεβασμός και το ρίσκο του να ζεις

Πρόσφατα, τέσσερις άνθρωποι μαζευτήκαμε και δοκιμάσαμε μεγάλο αριθμό ελληνικών κρασιών.

Το ενδιαφέρον στο μωσαϊκό της παρέας ήταν ότι, οι καταβολές, η γνώση και η επαγγελματική ενασχόληση σε ότι αφορά το κρασί, αφορούσε εντελώς διαφορετικό επίπεδο και οπτική. Αυτό όμως που μας ένωνε, ήταν η εμπιστοσύνη κι ο σεβασμός στην κρίση, που καθένας μας εξέφραζε. Για να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι, δεν ζητήθηκαν “πιστοποιητικά οινικών φρονημάτων”. Υπήρχε μια αναπάντεχη ελευθεριότητα στη δοκιμή, αποτέλεσμα της οποίας ήταν, η ρουτίνα να πάρει τροπή απόλαυσης. Ακόμα και κρασιά που ομόφωνα απορρίφθηκαν, έγινε με τέτοια ευγένεια, σαν να ήταν ο οινοποιός στην ομήγυρη.

Καθώς επέστρεφα σπίτι, σκεφτόμουν πόση σημασία στη ζωή έχουν, εμπιστοσύνη και σεβασμός. Πριν λίγους μήνες, σ΄ένα άρθρο που έγραψα για τη LiFO κι έκανα αναφορά στην εμπιστοσύνη που πρέπει να έχουμε στον οινοποιό, χλευάστηκα. Το παράδοξο είναι, πως χλευάστηκα από κάποιον που σέβομαι ειλικρινά, γι’ αυτό και δε θίχτηκα, απλά θα ήθελα να μην είχε συμβεί. Ο σεβασμός λοιπόν μ’ έκανε, να μην παρασυρθώ σε σοσιαλομιντιακό ξακατίνιασμα.
Και ναι, επιμένω ότι τα πάντα στη ζωή, είναι θέμα εμπιστοσύνης. Αλλιώς θα καταντήσουμε σαν τους υπερήλικες, που γράφουν ντουβάρια σε παιδιά κι εγγόνια, κρατάνε όμως την επικαρπία, μπας και…

Εμπιστοσύνη, σεβασμός και το ρίσκο του να ζεις

Πρόσφατα, τέσσερις άνθρωποι μαζευτήκαμε και δοκιμάσαμε μεγάλο αριθμό ελληνικών κρασιών.

Το ενδιαφέρον στο μωσαϊκό της παρέας ήταν ότι, οι καταβολές, η γνώση και η επαγγελματική ενασχόληση σε ότι αφορά το κρασί, αφορούσε εντελώς διαφορετικό επίπεδο και οπτική. Αυτό όμως που μας ένωνε, ήταν η εμπιστοσύνη κι ο σεβασμός στην κρίση, που καθένας μας εξέφραζε. Για να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι, δεν ζητήθηκαν “πιστοποιητικά οινικών φρονημάτων”. Υπήρχε μια αναπάντεχη ελευθεριότητα στη δοκιμή, αποτέλεσμα της οποίας ήταν, η ρουτίνα να πάρει τροπή απόλαυσης. Ακόμα και κρασιά που ομόφωνα απορρίφθηκαν, έγινε με τέτοια ευγένεια, σαν να ήταν ο οινοποιός στην ομήγυρη.

Καθώς επέστρεφα σπίτι, σκεφτόμουν πόση σημασία στη ζωή έχουν, εμπιστοσύνη και σεβασμός. Πριν λίγους μήνες, σ΄ένα άρθρο που έγραψα για τη LiFO κι έκανα αναφορά στην εμπιστοσύνη που πρέπει να έχουμε στον οινοποιό, χλευάστηκα. Το παράδοξο είναι, πως χλευάστηκα από κάποιον που σέβομαι ειλικρινά, γι’ αυτό και δε θίχτηκα, απλά θα ήθελα να μην είχε συμβεί. Ο σεβασμός λοιπόν μ’ έκανε, να μην παρασυρθώ σε σοσιαλομιντιακό ξακατίνιασμα.
Και ναι, επιμένω ότι τα πάντα στη ζωή, είναι θέμα εμπιστοσύνης. Αλλιώς θα καταντήσουμε σαν τους υπερήλικες, που γράφουν ντουβάρια σε παιδιά κι εγγόνια, κρατάνε όμως την επικαρπία, μπας και…

Χθες περασμένα μεσάνυχτα, τακτοποιούσα την κάβα του “δίπλα”. Για όσους δεν γνωρίζουν, το “δίπλα” είναι το ετεροθαλές αδελφάκι του heteroclito, που όλα (όταν λέμε όλα, το εννοούμε) τα κρασιά στον κατάλογό του, αφορούν κρασιά ήπιας οινοποίησης. Σίγουρα το πρώτο* και προς το παρόν το μοναδικό σημείο στη Ελλάδα, με τέτοια εξειδίκευση σε αυτή την κατηγορία κρασιών. Στην πιθανή ερώτηση “γιατί επιλέξατε τέτοια ρότα”, η απάντηση είναι: “διότι η στήριξη οινοποιών που ακολουθούν ήπιες μεθόδους καλλιέργειας και οινοποίησης, είναι το τελευταίο ανάχωμα, στην πλήρη ομογενοποίηση της γεύσης”.

Αποτελεί για μένα απεριόριστη ευχαρίστηση, να περνάω ώρες στην κάβα. Ούτε μουσική, ούτε τίποτα. Οι φιάλες κι εγώ. Μ’ αρέσει να χαζεύω τις ετικέτες, φαντάζομαι πως είναι τ’ αμπέλια, πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα ταξίδεψε αυτό το κρασί, για να φτάσει απέναντι από τη Μητρόπολη. Ελπίζω ότι κάποιες φορές, αυτόν τον ενθουσιασμό και την αγάπη για το προϊόν, τα μεταδίδω στους πελάτες. Δεν μου φτάνει απλά να πουλάω κρασί, θέλω να μοιράζομαι οινικές εμπειρίες. Κι αν υποθέσουμε ότι κάτι έχω καταφέρει, αυτό έγινε με εμπιστοσύνη και σεβασμό.

Χθες περασμένα μεσάνυχτα, τακτοποιούσα την κάβα του “δίπλα”. Για όσους δεν γνωρίζουν, το “δίπλα” είναι το ετεροθαλές αδελφάκι του heteroclito, που όλα (όταν λέμε όλα, το εννοούμε) τα κρασιά στον κατάλογό του, αφορούν κρασιά ήπιας οινοποίησης. Σίγουρα το πρώτο* και προς το παρόν το μοναδικό σημείο στη Ελλάδα, με τέτοια εξειδίκευση σε αυτή την κατηγορία κρασιών. Στην πιθανή ερώτηση “γιατί επιλέξατε τέτοια ρότα”, η απάντηση είναι: “διότι η στήριξη οινοποιών που ακολουθούν ήπιες μεθόδους καλλιέργειας και οινοποίησης, είναι το τελευταίο ανάχωμα, στην πλήρη ομογενοποίηση της γεύσης”.

Αποτελεί για μένα απεριόριστη ευχαρίστηση, να περνάω ώρες στην κάβα. Ούτε μουσική, ούτε τίποτα. Οι φιάλες κι εγώ. Μ’ αρέσει να χαζεύω τις ετικέτες, φαντάζομαι πως είναι τ’ αμπέλια, πόσες χιλιάδες χιλιόμετρα ταξίδεψε αυτό το κρασί, για να φτάσει απέναντι από τη Μητρόπολη. Ελπίζω ότι κάποιες φορές, αυτόν τον ενθουσιασμό και την αγάπη για το προϊόν, τα μεταδίδω στους πελάτες. Δεν μου φτάνει απλά να πουλάω κρασί, θέλω να μοιράζομαι οινικές εμπειρίες. Κι αν υποθέσουμε ότι κάτι έχω καταφέρει, αυτό έγινε με εμπιστοσύνη και σεβασμό.

Γράφω αυτές τις γραμμές, μόλις επέστρεψα από τη βιολογική αγορά της περιοχής μου. Τις τελευταίες ημέρες, ο ουρανός έχει ένα μόνιμο γκρί χρώμα, με νύξεις ώχρας, από την αφρικανική σκόνη. Παρά το ψιλόβροχο, η επιλογή όσων ψώνισα, έγινε σχολαστικά, καθόλου βιαστικά. Μίλησα με τους ανθρώπους που πουλούσαν στους πάγκους, όσα η γη τους δίνει κι εμπιστεύτηκα όσα μου είπαν. Αν δεν ικανοποιηθώ από τα προϊόντα τους, το επόμενο Σάββατο θα επιλέξω από άλλο πάγκο (κάθε πάγκος είναι μια επιχείρηση, μην το ξεχνάμε). Πάντα με εμπιστοσύνη και σεβασμό, σ’ αυτόν που έχω απέναντι μου.

Κάτι αντίστοιχο, δεν συμβαίνει άραγε με όσα “υπόσχονται” στους καταναλωτές οι περιγραφές, στις πίσω ετικέτες των κρασιών; Αν δεν ικανοποιηθεί ο πελάτης με όσα του “έταξαν”, την επόμενη φορά θα επιλέξει άλλο.

Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο του να ζούμε σε ελεύθερη κοινωνία. Έχουμε δικαίωμα στην επιλογή. Από τους ανθρώπους, τα αγαθά, μέχρι τον θεό που πιστεύουμε -εάν και όσοι πιστεύουμε. Εμπιστευόμαστε και σεβόμαστε. Τόσο απλά.

*η πρώτη φορά, έχει πάντα ρίσκο. Όμως ζωή χωρίς ρίσκο, δεν είναι ζωή.

Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...

Σχετικά Άρθρα

Το κρασί ενώνει

Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…

Δημήτρης Κούμανης 06/03/2022

Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης

Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…

Νίκος Πανίδης 05/03/2022

Περί ακρίβειας και άλλων δεινών

Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…

Δημήτρης Κούμανης 16/02/2022

Time After Time

Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…

Δημήτρης Κούμανης 13/12/2021