Δημήτρης Κούμανης / 01.05.2019
Η κοινωνία στο πιάτο μας
Τις τελευταίες εβδομάδες, η ασφυκτική πίεση της δουλειάς, δεν άφησε ελεύθερο το μυαλό κι έτσι δεν είχα σκέψεις και ιστορίες να “διηγηθώ”.
Καλά είναι όμως κι έτσι. Μετά από μια επταετία χαράς με πολλούς νέους φίλους, το heteroclito απέκτησε το ετεροθαλές του αφελφάκι, με τα παιδιά της ομάδας μας, πιστούς συνοδοιπόρους. Τι κι αν μεγαλώνουμε; Όταν συναναστέφεσαι με τη νεότητα, μόνο θετικά μπορεί να σε επηρεάσει…
Το διήμερο του Πάσχα, η απόλυτη απραξία. Ούτε φαγητό, ούτε γλέντια. Ξεκούραση και λίγη τροφή του νου: διάβασμα και κινηματογράφος. Αυτά μου έλειψαν τελευταία και τα ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου, αν και δεν χόρτασα.
Δημήτρης Κούμανης / 01.05.2019
Η κοινωνία στο πιάτο μας
Τις τελευταίες εβδομάδες, η ασφυκτική πίεση της δουλειάς, δεν άφησε ελεύθερο το μυαλό κι έτσι δεν είχα σκέψεις και ιστορίες να “διηγηθώ”.
Καλά είναι όμως κι έτσι. Μετά από μια επταετία χαράς με πολλούς νέους φίλους, το heteroclito απέκτησε το ετεροθαλές του αφελφάκι, με τα παιδιά της ομάδας μας, πιστούς συνοδοιπόρους. Τι κι αν μεγαλώνουμε; Όταν συναναστέφεσαι με τη νεότητα, μόνο θετικά μπορεί να σε επηρεάσει…
Το διήμερο του Πάσχα, η απόλυτη απραξία. Ούτε φαγητό, ούτε γλέντια. Ξεκούραση και λίγη τροφή του νου: διάβασμα και κινηματογράφος. Αυτά μου έλειψαν τελευταία και τα ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου, αν και δεν χόρτασα.
Δημήτρης Κούμανης / 01.05.2019
Η κοινωνία στο πιάτο μας
Τις τελευταίες εβδομάδες, η ασφυκτική πίεση της δουλειάς, δεν άφησε ελεύθερο το μυαλό κι έτσι δεν είχα σκέψεις και ιστορίες να “διηγηθώ”.
Καλά είναι όμως κι έτσι. Μετά από μια επταετία χαράς με πολλούς νέους φίλους, το heteroclito απέκτησε το ετεροθαλές του αφελφάκι, με τα παιδιά της ομάδας μας, πιστούς συνοδοιπόρους. Τι κι αν μεγαλώνουμε; Όταν συναναστέφεσαι με τη νεότητα, μόνο θετικά μπορεί να σε επηρεάσει…
Το διήμερο του Πάσχα, η απόλυτη απραξία. Ούτε φαγητό, ούτε γλέντια. Ξεκούραση και λίγη τροφή του νου: διάβασμα και κινηματογράφος. Αυτά μου έλειψαν τελευταία και τα ευχαριστήθηκα με την καρδιά μου, αν και δεν χόρτασα.
Η κοινωνιολογική προσέγγιση του εστιατορίου, του αμερικανοτραφή Christoph Ribbat, “Στο εστιατόριο”, έχει μεγάλο ενδιαφέρον, για όσους δεν θέλουν να μένουν σε αστέρια, γαστρονομικές τάσεις και επάργυρα δισκοπότηρα.
Διαβάζω στη σελίδα 226:
“ Όποιος επιχειρεί να ερμηνεύσει το εστιατόριο, δεν πρέπει να εξετάζει μόνο το φαγητό ή την εργασία αλλά και τον ίδιο τον χώρο, την τραπεζαρία.
Όπως ο κινηματογράφος, το πολυκατάστημα, η παραλία, το εστιατόριο αποτελεί ένα μέρος με ελεύθερη πρόσβαση. Θα μπορούσαμε να το εκλάβουμε ως τυπική επικράτεια της “ανοικτής κοινωνίας”, όπως τη φαντάστηκε κάποτε ο Καρλ Πόπερ.
Στο εστιατόριο, μεταξύ γνωστών και ξένων, μπορούν ν’ αναπτυχθούν “νέου τύπου προσωπικές σχέσεις”, που δεν καθορίζονται “από τις συμπτώσεις της γέννησης”.
Εδώ δεν συναντιέται η “φυλετική κοινωνία” (την οποία ο Πόπερ φοβόταν ως μετανάστης). Κάποιος που τρώει έξω, έχει μεταβεί σ’ έναν δημόσιο χώρο, όπου διεξάγεται η τελετουργία της φιλοξενίας. Τρώει ως άτομο και ως κοινωνικό ον. Ανοίγει το σώμα του για κάτι που του έχει ετοιμάσει ένας ξένος. Ο πελάτης ενός εστιατορίου βαδίζει ως μέλος της ανοικτής κοινωνίας “προς το ασαφές, το αβέβαιο”.
Κρίστοφ Ρίμπατ “ Στο εστιατόριο. Η κοινωνία στο πιάτο μας ”
μετάφραση: Ηλίας Τσιριγκάκης
Βιβλιοπωλείο της Εστίας
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…