Κωνσταντίνα Ζέρβα / 23.10.2018

Όσο μεγαλώνουμε μας συγκινούν όλο και λιγότερα πράγματα.

Ίσως δεν είμαστε αρκετά διαθέσιμοι στη συγκίνηση. Μπορεί και να την μπερδεύουμε με την ευαισθησία και να φοβόμαστε το χαρακτηρισμό του ευάλωτου γιατί και αυτόν μπορεί να τον μπερδεύουμε με την αδυναμία.

Μπορεί να είμαστε επικεντρωμένοι μόνο στην εικόνα μας που θα εισπράξουν οι άλλοι και η συγκίνηση να μην μπορεί να συνδεθεί έτσι μαζί μας.   

Μπορεί και απλά να μην έχουμε χρόνο.   

Γιατί η συγκίνηση απαιτεί χρόνο: να εκτεθείς στο ερέθισμα, να “ανοίξεις” διάπλατα για να εισχωρήσει, να κλείσεις τα μάτια σου και να αιωρηθείς ψηλά από το παρόν σου, όντας πάντα παρών.   

Παρών στη στιγμή που προκάλεσε την αιώρηση.  

Δεν γίνεται αλλιώς.

Αλλιώς, δεν μπορείς να ταλαντευτείς. Και καμιά φορά αρκεί κάτι ελάχιστο για τη μεγαλύτερη ταλάντευση.

Μία κίνηση ενός ανθρώπινου σώματος σε μία θεατρική σκηνή.

Μία φράση ανακατεμένη σε μία όποια κουβέντα.

Δυο μικρά χέρια που ανοίγουν όσο δεν μπορούν για να σε χωρέσουν στην αγκαλιά τους.

Μία μουσική που πλημμύρισε το αυτοκίνητο και σκόρπισε τον εκνευρισμό της κίνησης στο φανάρι που θα περάσεις με την τρίτη φορά που θα ανάψει.

Η αφιέρωση στην πρώτη σελίδα του βιβλίου που σου χάρισαν.

Η γεύση της πρώτης γουλιάς του κρασιού που σου πρότειναν να δοκιμάσεις.

Η φωτογραφία με τους συμμαθητές που ανακάλυψες ανάμεσα σε χιλιάδες χαρτιά σε ένα από εκείνα τα συρτάρια που αποφάσισες επιτέλους να ξεκαθαρίσεις.

Αυτά τα, κατά καιρούς, μικρά. Τα δήθεν ασήμαντα. Τα πραγματικά πιο σημαντικά. Αυτά που τα ένιωσες με τη γεύση ενός πικρού κόμπου στο λαιμό. Αυτού του γνωστού. Που καίει. Αλλά δεν πονάει. Είναι ο κόμπος της συγκίνησης που μας πρόσφεραν κάποιες από τις στιγμές μας και έχει τη γεύση της αιώρησης.