Δημήτρης Κούμανης / 26.10.2018

Τα Κύθηρα είναι σαν τους στίχους του Καββαδία “που αρχινάει ο μύθος, που φτάνει την αλήθεια, που η αλήθεια κόβει το μύθο, που τελειώνει, που ξεπερνάει…”. 

Επιθυμία για φυγή στα Κύθηρα, χρόνια πριν γυριστεί η ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Σε δύο νησιά ταξίδευε το μυαλό μου όταν ήμουν παιδί και τα δύο μακρινά: Κάρπαθος και Κύθηρα. Στο πρώτο δεν αξιώθηκα ακόμα να πάω, το δεύτερο το πρωτογνώρισα πέρυσι το φθινόπωρο και “έγραψε” μέσα μου.

Η φυγή έγινε απάγκιο κι αποφάσισα να επιστρέψω, φέτος ίδια εποχή. Προσπαθώ να γράψω, μα η ομορφιά σβήνει τις λέξεις. Η απλότητα κάνει την πολυτέλεια περιττή. Ο απόκοσμος Αβλέμονας, τέλος της γης. Δεν μπορώ να σηκώσω το βλέμμα μου, δε χορταίνω.

Έχω ταξιδέψει σε χώρες δυσπρόσιτες, εποχές προ διαδικτύου, συχνά με δύσκολες συνθήκες. Αναζητούσα το διαφορετικό κι όταν ένιωσα χορτάτος, άρχισα να γνωρίζω τη γενέθλια γη, να καταλάβω επιτέλους τι βρίσκουν όλοι αυτοί κάθε χρόνο. Ανακάλυψα τους δικούς μου μικρούς παραδείσους, μα από όλους έναν ξεχωρίζω, τα Κύθηρα.

Κάθομαι στη Σκάνδεια, έναν από τους γαστρονομικούς θυσαυρούς του νησιού. Τελευταίες ηλιαχτίδες από τα δεξιά. Στο τραπέζι λίγοι φτωχικοί μεζέδες, γεύσεις ξεχασμένες. Η κυρία Ευανθία ανοίγει μια Κυδωνίτσα, βάζω στο στόμα την πρώτη γουλιά και ο χρόνος χάνεται.