Αν το ταξίδι μας ήταν νυχτερινό θα πίναμε το κρασί μας κάπου κοντά στο σταθμό, σε ένα από εκείνα τα περιθωριακά μα πάντα τόσο επίκαιρα ενδιαφέροντα στέκια για τους ταξιδιώτες της πολύωρης αναμονής. Πίναμε στην υγειά της στιγμής. Κομμάτι της διαδικασίας. Όχι του ίδιου του επερχόμενου ταξιδιού. Δεν ήταν η Ιθάκη. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ήταν η στιγμή λίγο πριν την εκκίνηση για την Ιθάκη. Τα στοιχεία της στιγμής.
Μετά τον καφέ ή το κρασί, με τις αποσκευές στο χέρι ή τον ώμο, ανάμεσα στα λεωφορεία ή τα τρένα, με το καυσαέριο να τρυπάει την όσφρησή μας και τα μάτια μας να αναζητούν την κατάλληλη ταμπέλα για να επιβιβαστούμε σωστά. Το σημείο προορισμού ήταν πάντα το ίδιο, ωστόσο κάθε φορά το αναζητούσαμε σαν να το ανακαλύπταμε για πρώτη φορά. Ένα είδος αυθόρμητης κίνησης, εκείνη η αναζήτηση. Το ίδιο ταξίδι ήταν πάντα ένα καινούριο ταξίδι και μας πλημμύριζε με γεύση γλυκιάς ανυπομονησίας και κρυφής σχεδόν χαράς, μη τυχόν και την εκδηλώσουμε και μας φθονήσουν. Μοιρολατρική αντιμετώπιση, κομμάτι και αυτή της ατμόσφαιρας του κάθε σταθμού. Εκείνα τα ταξίδια γίνονται πια χωρίς εκείνον τον αγαπημένο. Και έτσι, δεν έχουν την ίδια γεύση, ούτε την ίδια ατμόσφαιρα.