Με τους συνεργάτες που απαρτίζουμε την ομάδα του heteroclito, δοκιμάζουμε κάθε εβδομάδα 10-15 ετικέτες, η πλειονότητα των οποίων είναι ελληνικές. Κοινή διαπίστωση, ότι κάθε χρόνο είναι αισθητά βελτιωμένη η εικόνα των ελληνικών κρασιών κι αυτό είναι πραγματικά ενθαρρυντικό.  

Ταυτόχρονα όμως χανόμαστε…Χανόμαστε ανάμεσα σε αναρίθμητες ομοειδείς ετικέτες, από την ίδια γεωγραφική προέλευση. Κι αν ρωτήσουμε “γιατί βγάλατε αυτή την ετικέτα, μιας και το x οινοποιείο την παράγει χρόνια”, τότε συχνά ακούμε την απάντηση που έχει να κάνει με το terroir. Έλεος με το terroir πια, περιμένουμε άλλη πειστικότερη απάντηση, του τύπου “κοιτάω τι κάνουν οι γύρω μου”.  

Είμαστε υπερβολικοί; Γινόμαστε αντιπαθείς γιατί λέμε αλήθειες; Ας είναι, τουλάχιστον αγαπάμε αυτό που διαλέξαμε να βιοποριστούμε. 

Το άλλο παράδοξο φαινόμενο των τελευταίων ετών, είναι το μεγάλο μέγεθος. Ας συμφωνήσουμε σε δύο βασικά -το πρώτο μεταφορικά, το δεύτερο κυριολεκτικά:  

Όλοι οι άνδρες, δεν είναι προικισμένοι σαν τον Rocco Siffredi και όλα τα κρασιά δεν μπαίνουν σε magnum φιάλες. Σωστά μέχρι εδώ;  

Αν ναι, όσοι τα βάζουν, καλό είναι να περιοριστούν σε όσα αντέχουν και εξελίσσονται όμορφα στο χρόνο. Είναι λυπηρό να βλέπουμε magnum φιάλες με περιεχόμενο, να κοσμούν ψηλά ράφια σε ταβέρνες. Αυτό σημαίνει, ότι ο επιχειρηματίας δεν τις πλήρωσε. Επιβράβευση από αυτόν που τον τροφοδοτεί ή δώρο, μπας και βάλει κάποια ετικέτα στη λίστα του. 

Αν όχι, τότε όποια προσπάθεια κι αν γίνει (εάν μιλάμε για το παράδειγμα του διάσημου Ιταλού), τότε το αποτέλεσμα θα είναι απογοητευτικό -και το κρασί επίσης.  

Μπορώ να γράφω σελίδες, με λόγους που έχω ακούσει για την ευρεία κυκλοφορία magnum φιαλών (αφήστε που κατά καιρούς πέφτω πάνω και σε geroboam), όμως προτιμώ να σταματήσω εδώ. Κανένας σοβαρός λόγος δεν υπάρχει για τους περισσότερους, σίγουρα όχι δε η “καραμέλα” Mykonos. Γνωρίζουμε καλά ποιές ετικέτες μονοπωλούν τις πωλήσεις, σε luxury θέρετρα της Μεσογείου. Είναι συγκεκριμένες, κατακλύζουν το Instagram και δεν προέρχονται από ελληνικά οινοποιεία.