Συναντήσεις
Συναντήθηκαν χωρίς να το έχουν σχεδιάσει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Ήταν στον προθάλαμο ενός νοσοκομείου ή μήπως ενός ξενοδοχείου; Νοσοκομείου ή ξενοδοχείου; έχει τεράστια διαφορά!
Μην το αναφέρεις σαν να είναι συνώνυμα. Ακούστηκε…. Η επαφή κάνει την τεράστια διαφορά. Απαντήθηκε…
Καμία τους δεν θυμάται ποια ακριβώς στιγμή ήταν αυτή που άρχισαν να μιλάνε. Για πρώτη φορά. Ήταν σίγουρα μία στιγμή που δεν την περιμένανε. Ούτε μαγική, ούτε τρομακτική. Απρόβλεπτη όμως. Περίμεναν και περίμεναν εκεί για ώρα. Να τους υποδεχτούν. Και όσο περίμεναν ξεδίπλωσαν τη ζωή τους.
Εκεί, στον προθάλαμο. Σε δυο διπλανές καρέκλες, τυλιγμένες στα ζεστά μπουφάν τους. Εκεί ειπώθηκαν τα πιο σπουδαία.
Συναντήθηκαν χωρίς να το έχουν σχεδιάσει. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε; Ήταν στον προθάλαμο ενός νοσοκομείου ή μήπως ενός ξενοδοχείου; Νοσοκομείου ή ξενοδοχείου; έχει τεράστια διαφορά!
Μην το αναφέρεις σαν να είναι συνώνυμα. Ακούστηκε…. Η επαφή κάνει την τεράστια διαφορά. Απαντήθηκε…
Καμία τους δεν θυμάται ποια ακριβώς στιγμή ήταν αυτή που άρχισαν να μιλάνε. Για πρώτη φορά. Ήταν σίγουρα μία στιγμή που δεν την περιμένανε. Ούτε μαγική, ούτε τρομακτική. Απρόβλεπτη όμως. Περίμεναν και περίμεναν εκεί για ώρα. Να τους υποδεχτούν. Και όσο περίμεναν ξεδίπλωσαν τη ζωή τους.
Εκεί, στον προθάλαμο. Σε δυο διπλανές καρέκλες, τυλιγμένες στα ζεστά μπουφάν τους. Εκεί ειπώθηκαν τα πιο σπουδαία.
Ο σύντροφος που πρόσφερε και ο άλλος που πρόσφερε λιγότερο. Δεν ήθελε ή δεν μπορούσε μήπως, ρωτήθηκε. Το παιδί που δεν έγινε αυτό που τελικά περίμεναν. Και που λυπήθηκαν, αλλά κατανόησαν. Τα όσα περίμεναν και δεν ήρθαν και άλλα που ήρθαν χωρίς να τα περιμένουν και τα καλοδέχτηκαν ή υποκρίθηκαν ότι τα καλοδέχτηκαν για να τα αντέξουν. Και εκείνη η καριέρα που άρχισε και συνεχίστηκε για τη μια, ενώ προσπέρασε για την άλλη, γιατί της έκοψαν το δρόμο άλλες προτεραιότητες. Είπαν και άλλα. Συνηθισμένα. Για την κατάσταση που καμιά δεν ήξερε που θα πάει. Για την ώρα που περίμεναν και περίμεναν και τι ταλαιπωρία ήταν αυτή επιτέλους; διέκοπταν απότομα και αμέσως συνέχιζαν. Και συμφωνούσαν. Σχεδόν σε όλα. Και ήταν χαρούμενες. Και ένιωθαν και τυχερές. Κοίτα να δεις. Ναι. Ακριβώς αυτό. Σαν να ακούω τον εαυτό μου. Ναι. Με κανέναν δεν μπορείς να συνεννοηθείς πια. Ποιος να σε καταλάβει; ρωτούσαν ρητορικά.
Ενώ εκείνες κατάλαβαν πολύ καλά η μία την άλλη. Έμπλεξαν τις αναμνήσεις τους, σχεδίασαν τις φιγούρες αγαπημένων η μία για την άλλη, φανέρωσαν μυστικά κλάματα και δυνατά γέλια. Αναστέναξαν και γέμισε η αναμονή γεύση ανακούφισης. Όσο περίμεναν. Η ζωή συνέβαινε όσο αυτές περίμεναν. Και ήταν όπως την ξέρουμε: ταυτόχρονα συνηθισμένη και μοναδική. Ατελής και φορές μαγικά εκπληρωμένη.
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…