Ωστόσο, δεν τα παρατούσε.

Μερόνυχτα εκεί. Δίπλα στο ποτάμι. Έξω από το ποτάμι. Μέσα στο νερό, κάποιες φορές να βρέχεται ως το κόκκαλο. Δεν υποχωρούσε. Και το ποτάμι το ίδιο. Ένιωθε βαθιά κουρασμένος. Προσπαθούσε να κρατηθεί από όση δύναμη του είχε απομείνει, ενώ ήξερε πως δεν θα τα καταφέρει στο τέλος. Κάποτε το αποφάσισε. Ήταν σε μία στιγμή. Μία στιγμή που έπρεπε να διαλέξει: να συνεχίσει να εναντιώνεται ή να αποδεχτεί πως το ποτάμι θα τον νικούσε και να εγκατέλειπε τη μάχη; Και τότε σταμάτησε.

Αποφάσισε.

Όχι να υποχωρήσει. Ούτε να εγκαταλείψει. Αποφάσισε να αφήσει τη ροή του νερού ελεύθερη. Να την παρακολουθήσει αντί να την εμποδίσει. Να τη θαυμάσει αντί να την κρίνει. Να την περιμένει να δει πως θα εξελιχθεί αντί να παρέμβει για να καθορίσει την εξέλιξή της. Και βγήκε από το νερό. Ήρεμα. Πρώτο το ένα πόδι & έπειτα το άλλο. Και έπειτα μερικά βήματα ακόμα πιο μακριά. Τα ρούχα του έσταζαν. Τα παπούτσια του είχαν μουσκέψει. Ωστόσο δεν τον ένοιαζε. Δεν κρύωνε, ούτε ένιωθε αγανάκτηση. Ούτε απογοήτευση. Ένιωθε ανακούφιση. Όχι όπως όταν ξεμπερδεύουμε με κάτι. Όπως όταν νιώθουμε ότι έχουμε κάνει το σωστό για εμάς. Ξάπλωσε στο υγρό χώμα και έκλεισε τα μάτια. Είχε στο στόμα του τη γεύση του νερού. Άνοιξε διάπλατα χέρια και πόδια και τεντώθηκε. Χωρίς να ανοίξει τα μάτια του. Έμεινε κάμποση ώρα έτσι. Ούτε θυμάται πόση. Τόση όση χρειάστηκε και το ποτάμι να σταματήσει. Όταν σταμάτησε εκείνος, σταμάτησε και το ποτάμι. Και μαζί με αυτό και η υγρασία.