Κάπως έτσι αποτυπώνεται η κουλτούρα του καφέ, όμως υπάρχει κάτι βαθύτερο μέσα μου, μετά την πρώτη επαφή με την Αιθιοπία, την άνοιξη του ’10.  Εξουθενωμένος από το μακρύ ταξίδι, από Αθήνα για Αντίς Αμπέμπα μέσω Κωνσταντινούπολης, πολύωρη αναμονή στο αεροδρόμιο και λίγο πριν χαράξει πτήση για Αξούμ, στα βόρεια της χώρας, βγήκα για την πρώτη βόλτα στην ακριτική πόλη.

Το μόνο που χρειαζόμουν απεγνωσμένα ήταν ένας καφές.

Κάθησα σ’ ένα αυτοσχέδιο café, ένα παράπηγμα που μάνα και κόρη σέρβιραν αποκλειστικά και μόνο καφέ, με το χαρακτηριστικό τελετουργικό της χώρας. Βασανιστικά αργή εμπειρία όταν ο οργανισμός αναζητά την τονοτική ουσία, για να πάρει μπρος. Όμως η διάρκεια γοητεύει κι έτσι εν μέσω αρωμάτων από το καβούρδισμα και την παρασκευή, έβαλα τη πρώτη γουλιά και ομολογώ ότι όλα γύρω μου φαινόντουσαν ομορφότερα.

Τελικά ο καρπός αυτός έχει τονοτικές ή ψυχοτρόπες ιδιότητες; Η πρώτη επαφή με την αφρικανική χώρα, είχε να κάνει με τη γεύση κι αυτό ήταν ενθαρρυντικό. Νόμιζα ότι το δυνατό σημείο της ήταν η ethiopian jazz, όμως με κέρδισε απρόβλεπτα ο καφές της. Απρόβλεπτα διότι ενώ ήξερα ότι είναι σημαντική παραγωγός χώρα -με το 15% του πληθυσμού να απασχολείται στη παραγωγή ή εμπορία καφέ και πάνω από το 50% της οικονομίας της να εξαρτάται από αυτόν, δεν φανταζόμουν ότι είχε κουλτούρα στη κατανάλωση. Δοκίμασα τοπικές μπύρες, τόλμησα μέχρι και ντόπια κρασιά, μα στον καφέ ξαναγυρνούσα. Τόσο, δεν ξαναήπια ποτέ στη ζωή μου. Καμία νευρικότητα, ούτε ταχυπαλμίες από την υπερκατανάλωση.