Παρασύρθηκα, το επίθετο “καλύτερο” μου ακούγεται απωθητικό. Ορθή ερώτηση είναι “ποιο ήταν το γεύμα που ξεχωρίζω και θυμάμαι πρώτο;”. Παρίσι, όχι. San Sebastian, όχι. Tokyo, όχι. Τώρα που το καλοσκέφτομαι, εστιατόρια με αστέρια μάρκας ελαστικών τα έχω ήδη ξεχάσει, σε άλλα έχω περάσει όμορφα, όμως μέχρι εκεί. Αντίθετα, γαστρονομικές μνήμες με ένταση και πάθος, έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους* που ήμασταν στο τραπέζι και βέβαια τον τόπο. Τέτοια έχω πολλά να σκεφτώ…όμως βρήκα αυτό που αμέσως ξεχωρίζω και δεν υπήρχε καν τραπέζι!
Γροιλανδία -Disko bay ανατολική ακτή, Αύγουστος 2008 με τον Σ.

Προετοιμάζοντας την τελευταία πεζοπορία μας, πηγαίνουμε στο μοναδικό super market για να αγοράσουμε τα απαραίτητα τρόφιμα. Μιας και το ταξίδι ολοκληρώνεται σύντομα, αποφασίζουμε αυτή η ημερήσια εξόρμηση, να έχει ξεχωριστό χαρακτήρα. Έτσι, αντί φρυγανιές, μπισκότα και σοκολάτες, το καλάθι γεμίζει με δύο μπαγκέτες, τυποποιημένο camember και μία φιάλη νεοζηλανδέζικο Pinot Noir. Λίγες ώρες αργότερα, καθόμαστε σ’ ένα βράχο με θέα τα παγόβουνα, φτιάχνουμε δύο sandwiches, γεμίζουμε κρασί τα ποτήρια μας και απολαμβάνουμε, απλά απολαμβάνουμε. Τέτοιες στιγμές, δεν θα σβήσουν ποτέ από τη μνήμη μας, όσα reset και να γίνουν.

* σύμφωνα άλλωστε με τον Επίκουρο “πριν βρούμε τι θα φάμε και θα πιούμε, θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε”.