Δημήτρης Κούμανης / 05.04.2020

Κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να βρει ένα “απάγκιο λιμάνι” στη ζωή του. Συχνά είναι η γενέθλια γη, ο τόπος καταγωγής κι άλλες φορές, η πρώτη αίσθηση σ’ ένα μέρος άγνωστο.

Αυτή η διάχυτη συγκίνηση όταν πρωτοαντικρίζεις μια εικόνα, αυτή η γλυκιά θλίψη, που νιώθεις κάθε φορά που την αποχαιρετάς, προσμένοντας την επόμενη.

Την τελευταία 10ετία, το δικό μου λιμάνι, είναι ένα σπίτι στη Lago Maggiore, από την πλευρά του Piemonte. Μια εξοχική κατοικία με υπέροχη θέα, χτισμένη τη δεκαετία του ’60, που κοιτάει ανατολικά, προς Lombardia.

Εκεί κάθε Αύγουστο, μαζευόμαστε μια πολυεθνική παρέα -συχνά με κάποια εναλλασσόμενα άτομα- και ανεπιτήδευτα “ρουφάμε” τη ζωή. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς πρέπει και γιατί, καθένας εξελίσσει την ημέρα του, ανάλογα με τα κέφια. Ξέρουμε μόνο, ότι σχεδόν κάθε βράδυ, θα δειπνήσουμε παρέα.

Φέτος δεν θα είναι το ίδιο, δεν γνωρίζω καν εάν θα ανταμώσουμε. Η λίμνη είναι βουβή, το ίδιο και τα απομεινάρια ζωής γύρω της. Πόσες ακόμα ανθρώπινες απώλειες, πόση θλίψη, πόσος πόνος; Τι πήγε άραγε λάθος και φτάσαμε εδώ;
Δεν ξέρω καν εάν το λιμάνι της ψυχής μου, εξακολουθεί και υπάρχει ή σβήστηκε κι αυτό από το χάρτη. Δεν είμαι σίγουρος πως μπορώ να αντέξω, ότι σε λίγες μόλις εβδομάδες, συνηθίσαμε το άκουσμα, τόσων νεκρών καθημερινά.

*Sbagliato σημαίνει λάθος. Σύμφωνα λοιπόν με τον αστικό μύθο, κάποτε σε ένα bar του Μιλάνου, κάποιος εργαζόμενος έβαλε ξηρό Prosecco αντί Gin στο διάσημο aperitivo κι έτσι προέκυψε το Negroni Sbagliato.