Δημήτρης Κούμανης / 29.03.2020
σχεδόν 5 π.μ.
14 ημέρες εγκλεισμού, δεν είναι εύκολο πράγμα, δύσκολα περνάει ο χρόνος. Ότι κι αν αποφασίσω να κάνω, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνει ημιτελές. Το μυαλό φεύγει, σχεδόν αδύνατο να εστιάσω σ’ ένα πράγμα, να συγκεντρωθώ.
Ανήσυχο το τελευταίο βράδυ. Κοιτάω το ρολόι, με ξαναπαίρνει για λίγο ο ύπνος και πάλι ξύπνιος. Έφτασε σχεδόν 5 π.μ δεν αντέχω άλλο στο κρεβάτι, σηκώνομαι.
Κάθομαι στο σαλόνι με μια κούπα καφέ και απολαμβάνω πως διαγράφονται σε τοίχους και ταβάνι, τα φώτα του δρόμου. Παιχνίδια που διεγείρουν τη φαντασία, σαν μικρό παιδί, τότε που τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ήταν ταξίδι σε μακρινούς γαλαξίες.
Δημήτρης Κούμανης / 29.03.2020
σχεδόν 5 π.μ.
14 ημέρες εγκλεισμού, δεν είναι εύκολο πράγμα, δύσκολα περνάει ο χρόνος. Ότι κι αν αποφασίσω να κάνω, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνει ημιτελές. Το μυαλό φεύγει, σχεδόν αδύνατο να εστιάσω σ’ ένα πράγμα, να συγκεντρωθώ.
Παρατηρώ το χώρο. Χρειαζόταν άραγε καραντίνα, για να καταλάβω πόσο μ’ αρέσει το σπίτι που ζω; Αναρωτιέμαι, πόσοι γνωρίζουμε τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε το κτίσμα που κατοικούμε; Εάν είναι νεόδμητο, άντε να ξέρουμε τον κατασκευαστή. Άλλωστε, είναι νεόπλουτη συνήθεια -κυρίως στα νότια προάστια, να αναγράφεται το όνομά του με λατινικά στοιχεία και προχώ γραμματοσειρές, στην είσοδο. Ακόμα ένας ασήμαντος, που θέλει να νιώσει σημαντικός.
Ανήσυχο το τελευταίο βράδυ. Κοιτάω το ρολόι, με ξαναπαίρνει για λίγο ο ύπνος και πάλι ξύπνιος. Έφτασε σχεδόν 5 π.μ δεν αντέχω άλλο στο κρεβάτι, σηκώνομαι.
Κάθομαι στο σαλόνι με μια κούπα καφέ και απολαμβάνω πως διαγράφονται σε τοίχους και ταβάνι, τα φώτα του δρόμου. Παιχνίδια που διεγείρουν τη φαντασία, σαν μικρό παιδί, τότε που τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ήταν ταξίδι σε μακρινούς γαλαξίες.
Παρατηρώ το χώρο. Χρειαζόταν άραγε καραντίνα, για να καταλάβω πόσο μ’ αρέσει το σπίτι που ζω; Αναρωτιέμαι, πόσοι γνωρίζουμε τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε το κτίσμα που κατοικούμε; Εάν είναι νεόδμητο, άντε να ξέρουμε τον κατασκευαστή. Άλλωστε, είναι νεόπλουτη συνήθεια -κυρίως στα νότια προάστια, να αναγράφεται το όνομά του με λατινικά στοιχεία και προχώ γραμματοσειρές, στην είσοδο. Ακόμα ένας ασήμαντος, που θέλει να νιώσει σημαντικός.
Ανήσυχο το τελευταίο βράδυ. Κοιτάω το ρολόι, με ξαναπαίρνει για λίγο ο ύπνος και πάλι ξύπνιος. Έφτασε σχεδόν 5 π.μ δεν αντέχω άλλο στο κρεβάτι, σηκώνομαι.
Κάθομαι στο σαλόνι με μια κούπα καφέ και απολαμβάνω πως διαγράφονται σε τοίχους και ταβάνι, τα φώτα του δρόμου. Παιχνίδια που διεγείρουν τη φαντασία, σαν μικρό παιδί, τότε που τα φωτάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, ήταν ταξίδι σε μακρινούς γαλαξίες.
Παρατηρώ το χώρο. Χρειαζόταν άραγε καραντίνα, για να καταλάβω πόσο μ’ αρέσει το σπίτι που ζω; Αναρωτιέμαι, πόσοι γνωρίζουμε τον αρχιτέκτονα που σχεδίασε το κτίσμα που κατοικούμε; Εάν είναι νεόδμητο, άντε να ξέρουμε τον κατασκευαστή. Άλλωστε, είναι νεόπλουτη συνήθεια -κυρίως στα νότια προάστια, να αναγράφεται το όνομά του με λατινικά στοιχεία και προχώ γραμματοσειρές, στην είσοδο. Ακόμα ένας ασήμαντος, που θέλει να νιώσει σημαντικός.
Ναι, αγαπώ το σπίτι που κατοικώ, όχι απλά μ’ αρέσει. Άλλες φορές με ψυχαναγκαστική τάξη, άλλες επιμελώς ατημέλητο, νιώθω όμορφα, άνετα, οικεία.
Όλα σχεδόν τα έπιπλα και τα διακοσμητικά, προέρχονται από παλαιοπωλεία ανά τον κόσμο. Όταν πρωτοέμεινα μακριά από την οικογενειακή στέγη, είχα μια ακατάσχετη επιθυμία, να γεμίσω το χώρο με αντικείμενα, που έχουν να “διηγηθούν ιστορίες”. Χαρές, γέλια, δάκρυα, πόνο. Έτσι δεν είναι άλλωστε η ζωή μας; Ένα puzzle, που άλλοι καταφέρνουν να το συμπληρώσουν, άλλοι όχι. Το σημαντικό είναι, πριν το τέλος, πόσα κομμάτια λείπουν;
Ετοιμάζομαι να βγω για περπάτημα, λίγο πριν χαράξει. Στέλνω μήνυμα στο 13033
“6 ονοματεπώνυμο διεύθυνση”. Μαζί με την αυτόματη αποδοχή, έχω ειδοποίηση από το Instagram. Ένας φίλος άφησε το παρακάτω μήνυμα, στο heteroclitoathens:
Θα μείνουμε μέσα. Αλλά όταν τελειώσει όλο αυτό θα έρθουμε εκεί να γιορτάσουμε. Και να μεθύσουμε! Με το κρασί και με τη ζωή!
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…
