Και τις σπρώχνεις στην άκρη με αγένεια. Με τα δυο σου χέρια, άκομψα και εξοργισμένα. Και αυτές αποκτούν όλο και περισσότερο όγκο και είναι αδύνατον να μετακινηθούν. Τη στιγμή που αποφασίζεις να μετακινηθείς εσύ, αλλάζουν διάθεση, υπέρ σου: “Καλά έκανες και αντέδρασες με αυτό τον τρόπο. Επιτέλους, έβαλες τα όρια που έπρεπε. Πως του επέτρεψες να εκφραστεί έτσι; Υποτιμάς τον εαυτό σου γι ΄αυτό σε υποτιμούν κι εκείνοι. Πρέπει να συγκρουστείς, τι φοβάσαι και δεν το κάνεις;”.

Kαι τότε κοντοστέκεσαι. Μαζεύεις τα χέρια σου που έσπρωχναν βίαια και χαμογελάς ευχαριστημένος. Ναι. Φυσικά και πολύ καλά έκανα. Όχι. Δεν φοβάμαι να συγκρουστώ. Περιμένω απλά την κατάλληλη στιγμή. Περάστε τους απευθύνεις ευγενικά και μαζί με αυτές έχει τρυπώσει και ο θυμός που δεν έχεις προλάβει να δεις ότι εισχώρησε συνοδεύοντας, μέχρι να νιώσεις αυτή τη συγκεκριμένη γεύση…..αυτή που ενώ αισθανόσουν δραστήρια, άρχισες να ακινητοποιείσαι. Ενώ είχες κέφι, βάρυνες. Αυτή τη γεύση.