Στην υγειά μας Κατερίνα
Αποφασίζεις ότι θα τις εγκαταλείψεις. Το επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου ξανά και ξανά, μάλλον μέχρι να πειστείς να το πιστέψεις.
Μέχρι να ανακαλύψεις, πολύ σύντομα, ότι για ακόμα μία φορά δεν τα κατάφερες. Ξέρεις ότι τριγυρνούν κάπου εκεί γύρω, αλλά τις αποφεύγεις με τέχνη. Τόσο που μοιάζει σχεδόν σαν να τις προκαλείς.
Η τεχνητή αποφυγή τους μοιάζει με πρόσκληση. Και αυτές την αποδέχονται πάντα. Εκεί που νομίζεις ότι μάλλον θα αρνηθούν, εμφανίζονται. Καλοντυμένες, ραφινάτες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και αρχίζουν με ανεξέλεγκτη ταχύτητα τις ερωτήσεις: “Γιατί μίλησες τόσο επιθετικά; δικαιολογημένα ο συνομιλητής αντεπιτέθηκε. Γιατί φώναξες τόσο δυνατά; δικαιολογημένα ο φίλος αποτραβήχτηκε. Γιατί διεκδίκησες όσα νόμιζες κεκτημένα; μήπως τελικά δεν ήταν & όφειλες να το ξανασκεφτείς;”.

Αποφασίζεις ότι θα τις εγκαταλείψεις. Το επαναλαμβάνεις στον εαυτό σου ξανά και ξανά, μάλλον μέχρι να πειστείς να το πιστέψεις.
Μέχρι να ανακαλύψεις, πολύ σύντομα, ότι για ακόμα μία φορά δεν τα κατάφερες. Ξέρεις ότι τριγυρνούν κάπου εκεί γύρω, αλλά τις αποφεύγεις με τέχνη. Τόσο που μοιάζει σχεδόν σαν να τις προκαλείς.
Η τεχνητή αποφυγή τους μοιάζει με πρόσκληση. Και αυτές την αποδέχονται πάντα. Εκεί που νομίζεις ότι μάλλον θα αρνηθούν, εμφανίζονται. Καλοντυμένες, ραφινάτες μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και αρχίζουν με ανεξέλεγκτη ταχύτητα τις ερωτήσεις: “Γιατί μίλησες τόσο επιθετικά; δικαιολογημένα ο συνομιλητής αντεπιτέθηκε. Γιατί φώναξες τόσο δυνατά; δικαιολογημένα ο φίλος αποτραβήχτηκε. Γιατί διεκδίκησες όσα νόμιζες κεκτημένα; μήπως τελικά δεν ήταν & όφειλες να το ξανασκεφτείς;”.
Και τις σπρώχνεις στην άκρη με αγένεια. Με τα δυο σου χέρια, άκομψα και εξοργισμένα. Και αυτές αποκτούν όλο και περισσότερο όγκο και είναι αδύνατον να μετακινηθούν. Τη στιγμή που αποφασίζεις να μετακινηθείς εσύ, αλλάζουν διάθεση, υπέρ σου: “Καλά έκανες και αντέδρασες με αυτό τον τρόπο. Επιτέλους, έβαλες τα όρια που έπρεπε. Πως του επέτρεψες να εκφραστεί έτσι; Υποτιμάς τον εαυτό σου γι ΄αυτό σε υποτιμούν κι εκείνοι. Πρέπει να συγκρουστείς, τι φοβάσαι και δεν το κάνεις;”.
Kαι τότε κοντοστέκεσαι. Μαζεύεις τα χέρια σου που έσπρωχναν βίαια και χαμογελάς ευχαριστημένος. Ναι. Φυσικά και πολύ καλά έκανα. Όχι. Δεν φοβάμαι να συγκρουστώ. Περιμένω απλά την κατάλληλη στιγμή. Περάστε τους απευθύνεις ευγενικά και μαζί με αυτές έχει τρυπώσει και ο θυμός που δεν έχεις προλάβει να δεις ότι εισχώρησε συνοδεύοντας, μέχρι να νιώσεις αυτή τη συγκεκριμένη γεύση…..αυτή που ενώ αισθανόσουν δραστήρια, άρχισες να ακινητοποιείσαι. Ενώ είχες κέφι, βάρυνες. Αυτή τη γεύση.
Μέχρι να βρεθεί μία αγαπημένη φίλη. Πραγματικά αγαπημένη. Κάπως σαν….οικογένεια. Να της πεις πως νιώθεις, να καταλάβει αμέσως, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Επειδή σε ξέρει. Βαθιά. Και ευτυχώς να σου θυμίσει το απλό: “Άστο τώρα, δεν έγινε και τίποτα, όταν προκύψει το αντιμετωπίζεις και μιλάς”. Να σου θυμίσει, χωρίς να το έχει πει με λόγια, ότι εμείς δημιουργήσαμε τις ενοχές και το θυμό, εμείς τους δώσαμε εκτόπισμα. Εμείς και θα ανασκευάσουμε. “Στην υγειά μας Κατερίνα. Σε ευχαριστώ βαθιά.”.
Είμαστε απλά οι ιστορίες μας...
Σχετικά Άρθρα
Το κρασί ενώνει
Τα πρώτα 24 ωρα ήταν βασανιστικά. Τσιμπιόμουν, για να καταλάβω εάν αποτελούσαν αληθινά γεγονότα…
Χρώμα, η άλλη αίσθηση της γεύσης
Ρουμπινί, μέτριας έντασης με κεραμυδί ανταύγειες. Παραπλανεί στο μάτι με το απαλό του χρώμα,…
Περί ακρίβειας και άλλων δεινών
Με αφορμή των καθημερινό “βομβαρδισμό” των ΜΜΕ, περί ακρίβειας και πληθωρισμού, πως αντιμετωπίζουμε…
Time After Time
Ολοκληρώνοντας κείμενο -μίγμα αστικής περιήγησης, εικαστικής γνωριμίας και δοκιμής κρασιών-…