Κωνσταντίνα Ζέρβα / 16.10.2018

Τα λόγια που δεν μιλήσαμε με τους ανθρώπους που συναντήσαμε και αγαπήσαμε στοιχειώνουν την ελευθερία μας, γιατί δημιουργούν ανησυχία.

Που πήγαν αυτοί που μοιραστήκαμε κατά καιρούς τη ζωή μας μαζί τους όταν αποφάσισαν να φύγουν από μας;

Ο καθένας μας μετρά αρκετές τέτοιες απώλειες κατά τη διάρκεια της ζωής του. Κάποιες πονούν περισσότερο και από το φυσικό θάνατο. Είναι γιατί ξέρουμε ότι είναι κάπου εδώ γύρω και ό,τι ζουν δεν μας συμπεριλαμβάνει πια. Αυτό νομίζω δημιουργεί τη μεγαλύτερη αναστάτωση. Και όταν είσαι αναστατωμένος δεν μπορείς να νιώσεις ελεύθερος.

Σε βασανίζουν τα ερωτηματικά που αιωρούνται: γιατί έφυγαν; πως μπόρεσαν ξαφνικά να μας εγκαταλείψουν τη στιγμή που ενδεχομένως τους είχαμε περισσότερο ανάγκη;

Ξαφνικά; κοντοστέκεται αμέσως η σκέψη και συμπληρώνει: τίποτα δεν γίνεται ξαφνικά.

Πάντα ή σχεδόν πάντα προηγείται η διαδικασία της προετοιμασίας.  

Είναι αυτά που τους κρύψαμε, γιατί φοβηθήκαμε.  

Είναι οι μισές αλήθειες που τους φανερώσαμε, γιατί δεν τολμήσαμε.  

Είναι αυτά που ζήσαμε και δεν τους συμπεριλάβαμε, γιατί προτιμήσαμε άλλους.  

Είναι η συγγνώμη που δεν είπαμε.  

Είναι γιατί κάτι δώσαμε μισό και έτσι δεν πήραμε πίσω το ολόκληρό τους.

Το ίδιο όμως έκαναν και εκείνοι σε μας, θα φωνάξει δυνατά η θυματοποίηση που όλους μας βολεύει.

Ναι.

Μπορεί.

Ίσως.

Ίσως όμως και όχι.

Έτσι μετριέται η σχέση και το μοίρασμα; θα αναρωτηθεί η ελευθερία.

Ναι.

Μπορεί.

Ίσως.

Ίσως όμως και όχι.