Οι ζωές των άλλων.

Που κάθονται στην πολυθρόνα, αναπαυτικά ή ανήσυχα, λίγο πριν φύγουν. Που διαβάζουν κάτω από το αμπαζούρ το βιβλίο που αγαπούν ή απλά δημιουργούν ατμόσφαιρα. Που κάθονται στο μικρό τραπεζάκι του στενού μπαλκονιού για να απολαύσουν τον πρώτο καφέ της ημέρας ή το τελευταίο ποτήρι κρασί της νύχτας. Που προσπαθούν να δουν λίγο από τον ουρανό της πόλης. Αυτόν που τον λένε αττικό και ισχυρίζονται ότι είναι μοναδικός. Που και αν δεν είναι, δεν πειράζει. Είναι ο δικός μας. Γι΄ αυτό και η υπερβολή του χαρακτηρισμού.

Όταν κοιτάς ψηλά στα παράθυρα των σπιτιών, είναι και ένα μέρος αυτού του ουρανού πάντα στο οπτικό σου πεδίο. Σαν σκηνικό μόνιμα στημένο. Κάδρο στο πλάνο σου. Άλλοτε μεγάλο, κάποτε μικρό. Λιγότερο ή και περισσότερο.  Ωστόσο εκεί. Μισοκρύβεται στα στενά της ζωής μας, ανάμεσα στα σπίτια και τα στενά μπαλκόνια μας.

Αρκεί να σηκώσεις ψηλά το κεφάλι. Και όταν το κάνεις πολλές φορές, εκπαιδεύεται να είναι πάντα ψηλά. Και στα ευρύχωρα και στα στενά. Ψηλά. Γεύση ανάτασης. Στα παράθυρα των σπιτιών, στο δρόμο.